پرونده دیدن تئاتر در سال 1400 با تماشای این اثر برای من به پایان رسید و چقدر خوشحالم که کار رو دیدم.
کارگردان به خوبی از بازیگرانی کم سن و سال بازی روان و درونی شده ایجاد مرده بود و بازیگر ها الحق از جان مایه گذاشته بودن. طراحی صحنه و لباس، موسیقی، حرکات بازیگران همه و همه واقعا خوب بودن و بضاعت نمایشنامه رو به بهترین شکل به اجرا رسونده بودن. بیشتر گفتنی ها در مورد این اثر رو دوستان دیگه به درستی نقد کردن ولی دوست دارم در مورد بضاعت نمایشنامه مطلبی رو اشاره کنم. در تئوری ارتباطات گفته میشه که یک پیام زمانی از فرستنده به گیرنده منتقل میشه که نقاط اشتراکی در ذهن گیرنده و متن پیام فرستنده وجود داشته باشه و از اونجا که نماد و استعاره به صورت ضمنی پیام رو منتقل می کنن نه به صورت مستقیم این بسترسازی ذهن مخاطب برای انتقال پیام پیچیدگی بسیار زیادی پیدا می کنه که نمایشنامه در جاهایی در این قسمت ضعف داشت و ای کاش مسئولیت تام کشف پیام ها به ذهن بیننده سپرده نشده بود و نمایشنامه پرداخت بیشتری داشت.
در مجموع اجرایی دوست داشتنی بود که به خوبی از شعارزدگی در چنین سوژه ای پرهیز کرده بود.