همین اول بگم که از دیدن کار با همه نواقصش پشیمون نیستم هر چند که با یه اثر درجه یک هم مواجه نشدم.
ایده نمایش تکراری بود ولی پرداخت نسبتا قابل قبولی داشت. نمایشنامه دوتا اشتباه بد داشت. اول این که دانشگاه شاهرود رشته موسیقی نداره که کسی بخاد توی اون رشته تحصیل کنه (و این یعنی نمایش نامه نویس به خودش زحمت یه جستجوی ساده رو هم نداده) و دوم این که کافه های این کشور کلاب نیستن که نگهبانی داشته باشن که ورود و خروج رو کنترل کنه. از طرف دیگه نقطه قوت نمایشنامه این بود که دغدغه های خودش رو بی شعارزدگی و راحت بیان می کنه و مخاطب رو با خودش همراه می کنه. لحظاتی خنده تلخ و لحظاتی خنده شادی رو به لب مخاطب میاره.
طراحی صحنه، نور، لباس و گریم معمولی بود و خلاقیتی نداشت.
نقطه قوت کار بازی روان و باورپذیر اثر بود. هر چند که سه جایی تپق داشت ولی در مجموع بسیار خوب بود.
نمره من به اثر 3.5 بود که در مجموع خدا قوت میگم و امیدوارم کارهای قوی تری ازشون ببینم