به نام مادر، دختر و هوای نفس

لولیتا نمایشی در فضای سورئال با متنی قدرتمند و شاعرانه که در ساختاری درست با خلق تصاویری تاثیرگذار در دکوری ساده به فرمی دلپذیر تبدیل و به ذهن تماشاگر سنجاق می شود.

سفر به جزیره ای که متعلق به آنیست که زیر خاکش مرده دارد و رویا را در بیداری می توان یافت.
سرزمینی که اراده براساس رای اکثریت آنی قابل تحقق است.
کابوس خالی از سکوت و می توان از آن فرار کرد؛ کافیست شروع به شمارش کنی : ساکت؛ سکوت ، خالی؛ خلا. با صدور دستور ساکت به رضایت می رسی، سکوت می کنی و خالی از هر کابوسی به خلا تن درمیدهی.
فرار از کابوس خانه های محصور؛ خانه هایی که قرار بود مامن باشند اما دیوارهایشان محبسی برای تحمل رنج شد ... دیدن ادامه ›› و پستوهایشان انباره درد.

ولی لابد محال است رفتن به جایی که برای رسیدن به آن باید به اندازه یک عمر خوابید؛ پانهادن در منزلگاهی که آزادی برقرار است.
چرا که در آنجا بیداری شرط اول ماندن است.
پلک برهم ننهادن و چشم ها را با آب باران شستن برای بهتر دیدن شرط است.
"دیدن"، شرط است.
باید پلک بالایت آسمان و پلک پایینت دریا باشد تا همه جامعه ات را کامل بنگری.

برای گذار از جامعه گروگان گرفته شده توسط قوانین محدود به قانونگذار واحد که برآیند آن مرد علیه زن، زن علیه مرد و... انسان علیه انسان است به سرزمین آزاد و خالی از رنج لولیتاها(انسان)، که مجری قانون و قانونگذار و شهروند در یک چرخه برابر موظف به اجرای قانونند، باید از دریایی گذشت که حق خوابیدن بر روی امواج آن ممنوع است.

پیشنهاد می کنم این تراژدی چشم نواز با بازی های بسیار خوب و کارگردانی درست را در روزهای باقیمانده، از دست ندهید.