نمایش عالی ای بود. یک مفهوم عمیق فلسفی نشان داده شده بود ‌‌بنظر من میخواست بگه ما خودمون و گم کردیم و اون منِ ایده‌آل مونو فراموش کردیم. و گم شدیم در تنهایی خویش. از زوایای مختلف میشه بهش نگاه کرد مادوکس در واقع اون آرزوها و اهدافی هستن که در اثر مرور زمان فراموش شده و گهگاهی این اهداف بما تلنگر میزنن. فقط اگه ی کم آخر داستان نامبهم تر تموم میشد بهتر بود بیننده بعد نمایش متوجه نمیشه چی شد مگه اینکه بره و راجع بهش تحقیق کنه .