تنها ۴ اجرا از نمایش«خواب زمستانی»باقی است
و گروه برای حضور در جشنواره تاتر دانشگاهی راهی صوفیای بلغارستان می شود.
نویسنده و کارگردان:لیلی عاج
بازیگران(به ترتیب ورود)سارا رسول زاده٬کیمیا موسوی٬نسرین درخشان زاده٬بهارک شهبازی٬روشنک شهبازی٬ساناز روشنی٬الهام شعبانی

حمیدرضا نعیمی:
اولین کاری که سالها قبل از لیلی عاج دیدم، نمایشی تک نفره با بازی هانیه توسلی بود. همان موقع نگاه مینیمال کارگردان برای من جذاب بود، نگاهی که البته بعدها خیلی مد شد. نگاهی که همچنان در نمایش "خواب زمستانی" نیز دیده می شود. یعنی اشیاء و دکورها حذف و تنها آدمها هستند که برجسته می شوند. "خواب زمستانی" ذائقه‎ی ما را با طعم‎های متفاوتی آشنا می کند. لحظاتی که تصور می کنید یک اتفاق رئالیستی می بینید همه چیز شکسته و یک اتفاق فرمالیستی را شاهد هستید و یا لحظاتی که یک روایت رئالیستی را دنبال می کنید دوباره با وضعیت جدیدی مواجه شده و از رئالیسم به یک وضعیت سورئالیسم می رسیم.
روایت نمایش "خواب زمستانی" جذاب و دوست داشتنی است و نویسنده تلاش نمی کند تا به قصه گویی مستقیم پناه ببرد. این روایت تماشاگران را ناخواسته جزء میزانسن‎ها قرار داده و البته به سرعت متوجه می شوید که این کارکرد از سر ناچاری نیست.
من از نمایشهایی که شخصیت‎ها به طور مستقیم خودشان را معرفی می کنند و می گویند، چه کسی هستند و کجا هستند بیزاری دارم؛ اما در این اثر کاملا منولوگ کارکرد دیالوگی پیدا کرده و اساسا تک گویی‎های نمایش مخاطب را وارد به واکنش می کند. کنش و واکنشی که حتی تماشاگر احساس می ‎کند باید حرف بزند و پاسخ بدهد. هر چند تماشاگر ایرانی در چنین شرایطی می ترسد حرف بزند و ترجیح می دهد ... دیدن ادامه ›› چیزی نگوید.
کارگردان نمایش، نشان می‎دهد که تاتر مدرن رو خوب می شناسد. به عنوان مثال دیواری فلزی را به سادگی به یک خانه، سلولی انفرادی و غسالخانه تبدیل می‎کند. خالی بودن صحنه باعث می شود شخصیت‎ها ‎ فعال در صحنه حضور داشته و اثر خسته کننده نشود.
بازی بازیگران مثال زدنی است و به اعتقاد من، ما در تاتر کشورمان فقر بازیگر نداریم. نمونه اش همین نمایش " خواب زمستانی" که در هر اپیزود آن بازیگران در سطح خوبی به لحاط بیانی و حسی ظاهر می شوند و من دیدن این اثر را از لحاظ بازیگری به دانشجویان تاتر پیشنهاد می کنم.
آنچه هر اپیزود می خواهد بگوید و پیام آن بسیار جای فکر دارد. مخصوصا اپیزود دوم و کاراکتری که چندین قتل انجام داده است. لحظاتی که این شخصیت موسیقی گوش می کند و با آن شرایط خاص هدفون ر روی گوش‎‎اش می ‎گذارد تصویرسازی بی‎نظیری ارائه می‎شود.
نمایش "خواب زمستانی" اثری است که در ذهن تماشاگر می ماند و امیداورم مخاطبان تاتر به گفته‎های من اعتماد کرده و دیدن این اثر ارزشمند را از دست ندهند.

دکتر سیمین امیریان پس از تماشای نمایش خواب زمستانی گفت:
ما با نمایشی روبه رو هستیم که تماما در آن زن حضور دارد و از دغدغه های زنان سخن گفته می شود.به نظرم نویسنده خیلی عمیق در قشرهای مختلف زنان نفوذ کرده و مسائل انها را با تمام ترس و دلهره ای که می شناسند روایت کرده است و به همین دلیل هم اثر می تواند مخاطبان اش را تحت تاثیر قرار دهد. صحنه های نمایش طوری طراحی شده اند که من آنها را گروتسک می بینم. می دانید که گروتسک در واقع چندین حس را با هم در انسان ایجاد می کند. خیلی مهم است که در عین حال که می خندیم، می ترسیم و در عین حال که گریه می کنیم در واقع منزجر هم هستیم. نمایش خواب زمستانی دقیقا همین کار را می کند تلفیق حس ها. مخصوصا در اپیزود دوم و صحنه هایی که یکی از شخصیت ها با ماست کار می کند. در چنین لحظاتی تعدادی از تماشاگران می خندند و تعدادی حس های مختلف را با هم تلفیق می کنند. بازی، بازیگران نشان از توانایی بالایی آنها دارد چراکه پاساژهای حسی را به درستی درک کرده و ارائه می کنند. نقاط قوت زیادی در این اثر دیده می شود چه به لحاظ بازی و چه متن و این نشان می دهد که گروه برای این کار زحمت فراوان کشیده اند و حقیقتا نتیجه تلاششان قابل قبول است.