نمایش ما و تنهایی و تن هایی، وطن هایی منو یاد نوشته زیر انداخت :
تولد هر کودک، نشان آن است که :
خدا هنوز از انسان ناامید نشده است . "رابیندرانات تاگور "
نمایش پر از سویه های اگزیستانسیال از عدم آزادی در تولد، مکان زندگی تا قرار گرفتن در شرایط ناخواسته بود، سویه های عمیق روانشناسی و روانکاوی رو میشه تو فیش هایی که بین تماشاچی ها توزیع میکنه دید در واقع روانکاوی با همراهی تماشاچی ها انجام میشه که خیلی این کار به نظرم خیلی نوآورانه بود.
در کل میشه گفت نمایش عمیق و پر مفهومی (اجتماعی، سیاسی و... ) بود که سجاد افشاریان تونسته بود به خوبی از پس نویسندگی و اجراش بر بیاد و یک قدم جلوتر و عمیق تر از بک تو بلک در درک روابط انسان ها بود که این پیشرفت سجاد افشاریان رو در کنار استاد کیومرث مرادی رو به خوبی نشون میده.