امروز فهمیدم وقتی تمام وجودت پر شده از استرس زندگی و جنگ و اقتصاد فلج کشورت،میتونی دهنه ی اسب رو بکشی سمت تئاتر شهر و یه بلیط تئاتر عروسکی بگیری.

نور که انداخته شد تو صورتت،صوت زیبای زن عروسک گردان شبیه صدای مامان بزرگ بشه،تو کودک بشی و سرت رو بذاری روی پای آراسته بی بی.دلت ضعف بره برای بوی چادرش و تنگ بشه برای عطر دستش،آخ که چقدر دلم برای نوازش های بی هوای تو تنگ شده.کودک شدم امشب و راوی افسانه ی سیمین و فرزان را گفت،کودک شدم و تو افسانه ی سارای و خان چوپان را گفتی.

چقدر دلم قصه میخواد،توی تخت خواب بخوابم و یکی برام قصه بگه،افسانه بگه،یکی بگه تموم میشه روزهای بد،تموم میشه اینهمه غم،یکی بگه یه روز خوب میاد،یه روز که هیچ بچه ای تنها نباشه،یه روز که هیچ پدر کارگری شرمنده ی زن و بچه ش نباشه،یه روز که تن هیچ مادری از فرداها نلرزه،یه روز خوب میاد،یه روز خوب که دیگه تموم نمیشه و مثل آخر قصه های قدیمی یکی میگه... و سرانجام آن دو به خیر و خوشی تا پایان عمر باهم زندگی کردند...

ممنون بابت هدیه دادن این حس خوب...