اولین چیزی که در مورد این اثر نظرم رو جلب کرد، وابستگی دیالوگ ها به متن اصلی نمایشنامه بود. همچنین، نورپردازی خوب و پخش آهنگ "یکشنبه ی غم انگیز" که به آهنگ خودکشی معروفه، در ابتدا و انتهای نمایش، با فضا و داستان، بسیار همخوانی داشت. با اینکه ژانر این نمایش، پوچگرایی بود اما روند داستان اصلا این حس رو به مخاطب القا نمیکرد. در کل، دیدن این اثر رو حتما پیشنهاد میکنم.