چیزی که گاهی در هیاهوی ایده‌های نمایشی گم‌ می‌شود قصه‌گویی و روایت داستانی انسانی‌ است با دغدغه‌های بسیار بااهمیتِ انسان‌های به‌ظاهر کم‌اهمیت. موش‌ها و آدمهای اشتاین‌بک مربوط به همین دغدغه‌هاست، و این اقتباس نمایشی در هیاهوی ایده‌های نمایشی دست و پا نمی‌زند، بلکه قصه روایت می‌کند، به شخصیت‌ها جان می‌دهد، می‌خنداند، به فکر‌ وا می‌دارد و می‌گریاند.
چند صحنه‌ی معدود کمی کند و کش‌دار شده؛ بازی‌ها یکدست نیست، ولی در مجموع تیم بازیگران خوب‌اند؛ اکثر لحظه‌های مهم ضرباهنگ و عمق درستی دارد و مؤثر است (شاید به استثنای یک صحنه که بابت لو‌نرفتن داستان به آن اشاره نمی‌کنم).
در مجموع نمایشی موفق با دکور کاربردی، بازی‌های خوب، قصه‌گو، و وفادار به تئاتر.