بعنوان یک سینماگر و یک تماشاچی حرفه ای تاتر و کسی که از نزدیک بسیاری از نقش‌های نادر فلاح عزیز رو بر صحنه تاتر و صفحه تلویزیون و پرده نمایش دیدم، اعتراف میکنم تا به امروز چنین اجرایی از ایشون ندیده بودم. نوع اجرا و روایت تک نفره ( که در آن استاد هستند) از یک وقایع نگاری معاصر از عشق و ایران و سینما در قالب چندین شخصیت به زبان بدن و بیان و سکوت و احساس در ترکیب موزون با صدا و موسیقی و نور در نهایت زیبایی و گیرایی اما بسیار تازه و بدیع. بی اغراق میتونم بگم نادر فلاح چنان یکتا تاریخ پنج دهه معاصر رو به نمایش گذاشت که لحظه لحظه خود رو روی صحنه و در حال تجربه همان احساس ها می‌دیدم و اینطور بود که انگار بازیگر-گارگردان هوشمندانه حتی خودش رو از میان روایت و تماشاچی برمیداره و صحنه و سالن ، بازیگر و تماشاچی به نوعی یکپارچگی و وحدت وجود می‌رسند و هم کسانی که وقایع داستان رو از نزدیک لمس کردند و هم آنها که این تجربه زیستی رو نداشتن با لحظه لحظه اثر همراه وهمدل میشن. این کار یک حس و حساسیت فوق العاده در درک و لمس اثر میخاد که به کمال در این تاتر و اجرای کارگردان-بازیگر متبلور میشه. از صمیم قلب به تمامی گروه سازنده این اثر تبریک میگم و به جد از تاتر دوستان دعوت میکنم این تاتر و تماشا کنند. امیدوارم بزودی امکان اجرای این تاتر در فضایی فراختر و در شان گروه بر صحنه ادامه داشته باشد. دستمریزاد