تاتر خوبی است، دوستدار تاتر از فرصتی که برای دیدن آن گذاشته خرسند خواهد بود. پردازش ادبی ودرخور متن در پرتو نور و بازی بازیگر میدرخشد. تماشاچی در این جابه جایی تصویر ها و شخصیت ها که در بازی تنها پرسوناژ نمایش رخ میدهد چاره ای ندارد جز اینکه همراه شود و به نوعی بازی کند وگرنه این دیگری شدن های پی در پی را در نمیابد، و سر آخر هم تماشاچی بوده است و هم به نوعی بازیگر! و نمایش نه تنها اینگونه در ذهن تماشاچی رسوخ میکند بلکه با شکل دادن به اینکه عشق میتواند هم خاستگاهِ خواستنِ بودنِ یار باشد و هم خاستگاهِ خواستنِ نیستی او، نمایش در ذهن بیننده لانه میکند و با او از سالن خارج میشود و او را با خود میبرد، شاید با خود میبرد به کنج ترنج و شکنج روح و ذهن آدمی!