محمد رحمانی بازیگر

بدون عشق تمام عبادت ها عادت و تمام رقص ها نرمش اند.
نمایش اول شخص مفرد به عشق با خاطرات معنی قشنگی میده که در زندگی امروز کمتر کسی دنبال این مفهوم هست.بازی خوب امید نیاز و تلاش فداکارانه و اون عرق خستگی که خودش شمارو به عمق و فلسفه بازیگری هدایت میکنه خود نمونه بارز عشقه. نوشته ایی که تورو میبره تو دنیای فلسفی مهراد به پهنای فلسفه خانم احمدی از شرق تا شوپنهاور در غرب باز خودش عشقه
خدا قوت به امید نیاز وتیمش