نمایش آدیکیا با یک بازیگر و تک پرسوناژ، با امکاناتی محدود( از جمله دکور و لباس) در قالب مونولوگ با جسارتی ستودنی، جهانی را به صحنه میاورد که تعادلش بر هم خورده است.
آدیکیا برای من در حد و اندازه نمایش گرم و گیرایِ زردآلو که از قضا تک بازیگر بود و مونوگ وار، نبود اما من دوست داشتمش.
این اجرای تک نفره جدا از متن نمایش برای من بوی امید و تلاش میداد و از این جهت حسابی به دل من نشست.
شاید میشد متن نمایش ایرانیزه شود مثلا تغییراتی در اسم مکانها و زمانها و افراد.... چون موضوع نمایش در جامعه ما هم زیاد اتفاق میفتد.

پانته آ جان خدا قووت عزیزم .....به امید درخشش بیش از پیش شما
با درود و سپاس به عوامل نمایش آدیکیا