تو ماهی و من ماهی_ این برکهء کاشی
اندوه بزرگی است زمانی که نباشی
آه از نفس پاک تو و صبح نشابور
از چشم تو و چشم تو و حُجرهء فیروزه تراشی
پلکی بزن ای مخزن اسرار، که هر بار
فیروزه و الماس به آفاق بپاشی
هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم
اندوه بزرگی است چه باشی چه نباشی
ای باد سبک سار!...مرا بگذر و بگذار
هشدار! که آرامش ما را نخراشی...

علیرضا بدیع