سلام
به نظرم ایرادش این بود که این موضوع که رویش بارها کار شده است را نتوانسته بود خیلی متفاوت در بیاورد(متفاوت از لحاظ بیان مفهوم، نه اجرا)
برداشت من از موبایل، اعتیاد انسان مدرن به تکنولوژی بود که حتی باعث می شد برای تغییر بدترین شرایط هم درنگ کند وتکنولوژی او را سرگرم و سنگین کند

سخت ترین نقشم، نقش خانم کوثری بود واقعا!!!

من خوشبختانه تا حالا تئاتری در مورد این ماجرا ندیده بودم و برام تازه بود.

اگر بخواهیم موبایل رو نماد استفاده ی معتاد گونه ی انسان امروز از تکنولوزی فرض کنیم، این یعنی اینکه در کل این نمایش حرف هایی در مورد وضع امروز انسان در اجتماع امروزی (ایران) برای گفتن داره و اون دیالوگ ها در مورد مردم که چرا اعتراض نمی کنند، چرا در برابر ظالم نمی ایستند و چرا کورکورانه اطاعت می کنند، در مورد مردم امروز ایران بوده..

راستی چرا اسمش p2 بود؟!

در مورد اسمش خودم هم هنوز فکر می کنم...
موضوع حرف ها نیست، طرز بیان آن است؛ مثلا مونولوگ آزاده صمدی چرا هیچ حسی در من و همراهم ایجاد نکرد و تحت تاثیر قرار نداد!
{هرچند واضح است که فرد به فرد اثرگذاری متفاوت است}
اما اتفاقا یکی از اشکالات همین حالت اغراق گونه برای جامعه ی امروز است(که باز این دیدگاه هم فرد به فرد متفاوت می تواند باشد.)
اما داستان(این که انسان ها کاری نکرده و صرفا حرف بزنند تا خود حاکم ظالم خسته شود!)این ها برای من جدید نبود و قبلا (نه نمایش)، اما در ادبیات و... مشابهش در ذهنم بوده است