آرایش غلیظ بهترین کارگردانی نعمت الله تابحال است. در یکی از کم نظیر تربن فیلمهای این چند سال اخیر سینمای ایران، ما با داستانی سر و کار داریم که مشابه ایرانی ندارد. داستان پرکشش ارایش غلیظ، ریتم خودش را تا آخر حفظ میکند. در کنار هسته ی اصلی داستان، قصه های فرعی هم هست که در گشودن گره های خط اصلی قصه، بی تاثیر نیست. فیلم لحن خشن خودش را با شوخی های به موقع در توازن نگه داشته است. داستان های اصلی فیلم همه باورپذیرند. شارلاتانهایی که میخواهند رو دست هم بزنند. سوداگرانی که برای کسب و کار و تجارت و پول دراوردنشان هر کاری میکنند. دختر ساده لوحی که به شخصیت مجازی یک مرد دل میبندد. و چیزهای دیگر. اما در کنار همه ی این ریالیسم اندیشی ها و واقع گرایی ها، فیلم یک زبان لستعاره ای و تا حدی عرفانی هم دارد. مانند شخصیت برقی، که نماد فضیلت و رذیلتهای اخلاقی را در کلام و رفتارش میبینیم. ارایش غلیظ، قرار نیست شما را نصیحت کند، اما با زبان سینما میگوید که آخر و عاقبت طمع، سادگی محض، فقر و جهل چیست. در پایان فیلم دو شخصبت اصلی داستان دو راه متفاوت را می روند، یکی که اصرار به عاشقی داشت به شیراز میرود و آن یکی که فقط به پول فکر میکرد،راه چین را در پیش میگیرد.
درباره تیتراژ آخر هم لازم نیست که توضیح بدهم که همایون شجریان یک چیزی را خوانده که هیچ فارس زبانی تا سالها نتواند تکنیک هایش را در بیاورد