از مهتابی،
به کوچه ی تاریک
خَم میشوم
و به جای همه نومیدان
می گریم.


افسانه های سرگردانی اَت،
-ای قلب ِ در به در-
به پایان خویش نزدیک میشود.


احمد شاملو

های.
سیگارِت؟

وِر آر یو فرام؟
آی اَم ایرانیَن اَکتِر.
آی اَم پِلِی تو فیلم ملک سلیمان.
آر یو آندرِستَند؟

پینک پَنتِر
پلنگ ِ صورتی

سیزدهم دیماه امسال، پنجاهمین و پنجمین سالگرد مرگ نیما بود.
پس از فوت نیما یوشیج، هوشنگ ابتهاج غزلی میگوید در رثای نیما و خطاب به شهریار؛ با این مضمون که بعد از رحلت نیما، تو برای ما پدر و یار بمان. شعر سایه را شهریار در غزلی دیگر جواب میدهد.
به یاد نیما، غزلهای این دو استاد را اینجا نوشتم، دو استادی که یکیشان در میان ما نیست و یکیشان هنوز سایه بر سرمان دارد.


غزل سایه:
با منِ بی کس تنها شده، ... دیدن ادامه ›› یارا تو بمان
همه رفتند از این خانه، خدا را تو بمان

من بی برگ خزان دیده دگر رفتنی ام
تو همه بار و بری ، تازه بهارا تو بمان

داغ و درد است همه نقش و نگار دل من
بنگر این نقش به خون شسته نگارا تو بمان

زین بیابان گذری نیست سواران را لیک
دل ما خوش به فریبی است‌، غبارا تو بمان

هر دم از حلقه ی عشاق پریشانی رفت
به سر زلف بتان سلسله دارا تو بمان

شهریارا تو بمان بر سر این خیل یتیم
پدرا، یارا، اندوه گسارا تو بمان

سایه‌ در پای تو چون موج دمی زار گریست
که سر سبز تو خوش باد کنارا تو بمان


-------------------------------------------
غزل شهریار:

سایه جان رفتنی استیم بمانیم که چه؟
زنده باشیم و همه روضه بخوانیم که چه؟

درس این زندگی از بهر ندانستن ماست
این همه درس بخوانیم و ندانیم که چه؟

خود رسیدیم به جان نعش عزیزی هر روز
دوش گیریم و به خاکش برسانیم که چه؟

آری این زهر هلاهل به تشخص هر روز
بچشیم و به عزیزان بچشانیم که چه؟

دور سر هلهله و هاله ی شاهین اجل
ما به سرگیجه کبوتر بپرانیم که چه؟

کشتی ای را که پی غرق شدن ساخته اند
هی به جان کندن از این ورطه برانیم که چه؟

بدتر از خواستن این لطمه ی نتوانستن
هی بخواهیم و رسیدن نتوانیم که چه؟

ما طلسمی که قضا بسته ندانیم شکست
کاسه و کوزه سر هم بشکانیم که چه؟

گر رهایی است برای همه خواهید از غرق
ورنه تنها خودی از لجه رهانیم که چه؟

ما که در خانه ی ایمان خدا ننشستیم
کفر ابلیس به کرسی بنشانیم که چه؟

مرگ یک بار مثل دیدم و شیون یک بار
این قدر پای تعلل بکشانیم که چه؟

شهریارا دگران فاتحه از ما خوانند
ما همه از دگران فاتحه خوانیم که چه؟

بخاطر دستهای کوچکت
در دستهای بزرگ ِ من

و لبهای ِ بزرگ ِ من ، بر گونه های ِ بی گناه تو

...

این شعر رو مدتها پیش، با صدای خود استاد و یک موسیقی خوب از النی کارایندرو، در وبلاگم گذاشته بودم. اصلاح لینک دکلمه باعث شد که بخواهم آن ... دیدن ادامه ›› را با شما هم در میان بگذارم. واقعا که گوش دادن این شعر و اینجور شعرها، باعث میشود آدم یا شعر گفتن را کنار بگذارد یا آنقدر کلماتش را ترمیم کند تا بتوان اسم شعر رویش گذاشت.

از این لینک دریافت کنید: شعر و صدای شاملو
http://delawaz.blogfa.com/post-326.aspx

روز و شب در حسرت آن بی نشان، سر میشود
هر چه می جویم، نشانش بی نشان تر میشود

دیروز ،
تعزیه خوان خون سیاوش بودم و
امروز ،
تماشاگر ِ سهراب کشون ِ ضحاک .

از زخم این شاهنامه ،
چند شقایق دیگر ،
خواهد رویید ؟ 

های قبیله ی خسته از تکرار آفتاب ،
فراموشی برف ؛
قیبله ی تابستان ِ پرتیر ،
پاییز ِ بی مهر ؛
من مرثیه خوان ِ درد ... دیدن ادامه ›› ِ توام ؛
سوگوار نگاه غایبت . 

من ،
گوش هایم ،
همه ،
ندا ی ِ ماندن

پایم ،
همه ؛
آرزوی رفتن.

گلویم ،
پر از اعتراف ،                
 اعتراف پر لکنت ، به عشق . 
اعتراف پر لکنت ، به رنج ، به تاریخ . 
از زخم زبان من ،
چند شمشیر دگر ، خواهی آخت ؟ 

های قبیله ی عاشق ،      
قیبله ی باران های بی دوام ؛
من ؛
جنازه ی رویاهایم را                     
 بر دوش کشیدم .                                  


         کاوه .  تهران . شنبه 18 مهر 88

بر بلوار کشاورز خرده مگیرید
که چرا زخم هاى شان را دیده است
فواره هاى فراوانش بسته ماند.

بر بلوار کشاورز خرده مگیرید
که چرا برگ هاى شفا بخشش
سیمرغش رااز صندوقچه ى تاریکش پَر نداد.

بر بلوار کشاورز خرده مگیرید
به نورافکن ماه بنگرید
و سایه روشن برگ هایش
به سایه روشن هر برگى معتادى خفته است
که یگانه عضو زنده ى اوگوش اوست.

بیست و دو مرثبه در تیرماه/ شمس لنگرودی

آرایش غلیظ بهترین کارگردانی نعمت الله تابحال است. در یکی از کم نظیر تربن فیلمهای این چند سال اخیر سینمای ایران، ما با داستانی سر و کار داریم که مشابه ایرانی ندارد. داستان پرکشش ارایش غلیظ، ریتم خودش را تا آخر حفظ میکند. در کنار هسته ی اصلی داستان، قصه های فرعی هم هست که در گشودن گره های خط اصلی قصه، بی تاثیر نیست. فیلم لحن خشن خودش را با شوخی های به موقع در توازن نگه داشته است. داستان های اصلی فیلم همه باورپذیرند. شارلاتانهایی که میخواهند رو دست هم بزنند. سوداگرانی که برای کسب و کار و تجارت و پول دراوردنشان هر کاری میکنند. دختر ساده لوحی که به شخصیت مجازی یک مرد دل میبندد. و چیزهای دیگر. اما در کنار همه ی این ریالیسم اندیشی ها و واقع گرایی ها، فیلم یک زبان لستعاره ای و تا حدی عرفانی هم دارد. مانند شخصیت برقی، که نماد فضیلت و رذیلتهای اخلاقی را در کلام و رفتارش میبینیم. ارایش غلیظ، قرار نیست شما را نصیحت کند، اما با زبان سینما میگوید که آخر و عاقبت طمع، سادگی محض، فقر و جهل چیست. در پایان فیلم دو شخصبت اصلی داستان دو راه متفاوت را می روند، یکی که اصرار به عاشقی داشت به شیراز میرود و آن یکی که فقط به پول فکر میکرد،راه چین را در پیش میگیرد.
درباره تیتراژ آخر هم لازم نیست که توضیح بدهم که همایون شجریان یک چیزی را خوانده که هیچ فارس زبانی تا سالها نتواند تکنیک هایش را در بیاورد

بعد از مدتها ، این لینک رو اصلاح کردم
حتما بشنوید
شعر و صدای شاملو است که چندسال پیش میکس کرده بودم با یکی از اهنگهای عجیب و غریب بادالامنتی

http://delawaz.info/post-347.aspx

زنده یاد عمران صلاحی یه خاطره از اقای احمد پوری رو نقل میکردن که،
یه روز یه خانمه میاد جلوی اقای پوری ، میگه استاد چقدر اسم زیبایی برای این کتاب آخرتون انتخاب کردین
آنا اخماتو وا کن
!

من حداقل انگلیس رو رفتم، حداقل اروپا رو گشتم
آی کن تاک انگلیش، یو کن؟
کام آن، لتس تاک
وات یو تاکینگ ابوت نو؟