دروغ هایی که مرهم است


نسل من نسل مادران خون و آتش

نسل دردهای در سر و دردسر

نسل من نسل پدران مفقود الاثر

نسل کنکورهای بدون آخر

سرزنش های مدام خواهر

...

نسل من

نسل اعتیاد و عشق و خودکشی

نسل یاوران ... دیدن ادامه ›› همیشه مومن و ریل آهن

نسل مستی باعرق های سگی در پستوی خانه

عشق های خیابانی، منکرات و اعدام آدم

...

نسل ترس و ولوله

نسل تفنگ و اسلحه

نسل خون شهیدان وطن

لاله های سربرآورده و همه کاره

...

نسل من

نسل زنده باد و مرده باد

نسل خودکشی با گلوله دشمن است

آه نسل من...

نسل جنگجویان بی پیرهن

نسل میرزاها و برادران ماتم است

...

نسل طاقت از سر درد

پرنده های بی بال

بهشت از سر اجبار

نسل شلاق و شکنجه و کفن،

نسل من، نسل آخر است

...

نسل من

قرن من

قرن بی سباطی وطن

قرن کشتار و ظلم و سیاهی

قرن دروغ هایی که مرهم است



زمان دیماه92

دموکراسی

دموکراسی در چشم های توست

پلک که میزنی

بلوا می شود در هوا

میان مژگان تو

مست می شود نفس

سر فرود می آورد محال

و شهد می شود تلخی گس خرمالوی کال زندگی

چشم هایم را

به چرای حقیقت می ... دیدن ادامه ›› خوانی

پلک که می زنی

...

دموکراسی در چشم های توست

خیره که می شوی

غوغا می شود زمین

در مسیر چرای چشم هایت

قامت می کشد سکوت

و اسیر می شود تیرگردون

بر خدنگ رهاشده از برق نگاهت

اسیر می شود آفتاب

...

دموکراسی در چشم های توست

چشم که می بندی

جهانی در ظلمات فرو می غلطد

تو رای به خاموشی دهی یا روشنی

دنیایی منتخب توست



زمان؛ زمستان92

آرام منشین ای یار
این آرامش پیش از طوفان است، آزادی می‌رباید از دل
آرام منشین ای یار...
این بهار و پاییز همزمان است، خزان می‌زند در ذهن
می زند برف سنگین بر رگ تابستان گرم
می خورد باران خشمگین، روی نبض شیشه چون سنگ
آنکه اندیشه آزاد ساخت، آزادی جسم باخت
آنکه سبز را اندیشه و اندیشه را سبز ساخت
خط بطلان بر جوانی خویش کشید
آن پیر غمگین بر کف خانه خود
خون کشید
ای یار...
ای یار...
ای ... دیدن ادامه ›› جفا دیده روزگار
منگر بر این بهار و تابستان
که وهمی ساده آید سراغت
بر خانه و آشیانه و جهازت
این که تدبیر و امید است، امیدی نیست
آنکه رهروی آزادی است، خود آزاد نیست
...
آن جنگاور خسته از خون
پای در رکاب و سینه رهنمون
می‌زند تیغ بر اسب خود
بر سر و سینه و سیمای خود
...
آرام منشین ای یار
بی آنکه بدانی
سیاه سایه مرگ،
جنگ و استبداد و قفس
چون بادی و ابری
در تعقیب توست و عافیت.
...
پس،
برخیز...
شمشیرکش
تیغ برآشوب و رکاب به خون شوی
تنها مُردن به ز زیستن در خفت
تنها بودن به ز با جماعتی چون گوسفند
برخیز و چاره کن
فکری دوباره کن
جامه مدر، مچ بند مزن، سخن مگو
سکوت و خشم سلاح کن
پیاده باش، دفاع کن
سواره شو، قیام کن
سکوت مکن، فریاد کن
جماعتی به خواب است
فریاد کن فریاد کن
خفته به آرام را بیدار کن
جوان از پیر و پیر از غصه ها جدا کن
برخیز و چاره کن
حنجره، از سکوتی تازه پاره کن

زمان؛9/9/93

دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش
وز شما پنهان نشاید کرد سر می فروش
گفت آسان گیر بر خود کارها کز روی طبع
سخت می‌گردد جهان بر مردمان سخت‌کوش
وان گهم درداد جامی کز فروغش بر فلک
زهره در رقص آمد و بربط زنان می‌گفت نوش
با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام
نی گرت زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش
تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی
گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش
گوش کن پند ای پسر وز بهر دنیا ... دیدن ادامه ›› غم مخور
گفتمت چون در حدیثی گر توانی داشت هوش
در حریم عشق نتوان زد دم از گفت و شنید
زان که آنجا جمله اعضا چشم باید بود و گوش
بر بساط نکته دانان خودفروشی شرط نیست
یا سخن دانسته گو ای مرد عاقل یا خموش
ساقیا می ده که رندی‌های حافظ فهم کرد
آصف صاحب قران جرم بخش عیب پوش

حافظ شیرازی

دم به کله می‌کوبد و شقیقه‌اش دو شقه می‌شود
عقرب عاشق
بی آنکه بداند حلقه آتش را خواب دیده است
...
حسین پناهی

از سری نامه‌های عاشقانه من به همسرم( شماره هشتم)
ای عشق همه بهانه از توست...
چه می دانی دلتنگی چیست، چه می دانی با چه دل دردی به درد خود می‌پیچم و در تک تک لحظه‌های زندگی‌ام مجنون وار تو را می‌جویم. عجیب است این حس فوران کرده در وجودم. افسوس می‌خورم که این همه در دوری از تو تب دارم.
می‌دانی، تو که نیستی دنیا تاریک است و بی جلوه. این است که دل طلب جام جم از تو دارد و بس. اما معشوقه زیبا و بی‌مانند من. ای هستی بخش تمام بودنم و وجود دهنده وجوه تاریک قلب من. یاری دهنده من در مسیر زندگی بی تو تاب بودن نیست مرا. افسوس که ترسم این است که حال پرشور و شرر من گاهی خسته‌ات ‌کند و کم حوصله ‌شوی از من، ولی این نه دست من است که آتشی ست زبانه کشیده از قلبم. آتشی که نه تنها مرا، بل تمام هستی‌ام را در چنبره‌ای داغ و بی‌مانند می‌بلعد.
آری این همه که من در پی تو باشم و هستم و این همه که من دغدغه تو را در وجودم دارم گهگاه دلیلی می‌شود بر ناآرامی و خروشم. حس تب و تاب و تپش قلبم. و گاه نیز آزارم به تو می‌رسد و با آنکه از گل نازک‌تری نباید بر کرانه زیبای نامت همراه کنم، گاه قلب زیبایت را دردمند می‌کنم که مستحق بخشش تو نباشم هم، تو می‌بخشی واین عشق بی‌نهایت است که امید زندگی به من ... دیدن ادامه ›› اعطا می‌کند.
خوشا همه عمر در کنارت بودن. امیدم است روزی روزگاری نه چندان دور و گم بتوانیم در اثر تکمیل وجود یکدیگر و این به هم آمیختگی روزهایی پرتر از شادی و ثروت رقم بزنیم و کودکانمان را زیر پر و بال عشقی بی‌کران پرورش دهیم و به آینده‌ای درخشان برسانیم.
آنکه هر لحظه در تب عشق تو جاودان می‌سوزد.
(باور کن با عشق توست که رنج مجنون را در طلب وصال لیلی درک می‌کنم)

سلام

خداحافظ!

چیز تازه ای اگر یافتید،

بر این دو اضافه کنید

تا بل باز شود این در گم شده بر دیوار.



"حسین پناهی"

شب ها که سکوت است و سکوت است و سیاهی

آوای تو می خوانَدَم از لایتـناهی

آوای تو می آرَدَم از شوق به پرواز

شب ها که سکوت است و سکوت است و سیاهی

امواج نوای تو به من می رسد از دور

دریایی و من، تشنه ی مهرِ تو، چــو ماهی

دیدارِ تو گر صبحِ ابد هم دهَدَم دست

من سرخوشم از لذتِ این چشم به راهی...



"فریدون مشیری"

خورشید هم اگر طلوعی دارد به تمنای نگاه توست
گرنه مرده بود پیش از تولد نخستین انسان
و سپهر نیلگون تبسم چهر
بی‌شک زهر تلخ مردافکنم باشد، بی‌تو
آغوشت هر لحظه تولد دوباره‌ام می‌شود
و دوری از تو بزرگترین اندوه زمین

زمان: 93/8/6
تقدیم به همسرم که زندگی‌ام از او روشنایی می‌گیرد

بی تو
نه بوی خاک نجاتم داد
نه شمارش ستاره ها تسکینم
چرا صدایم کردی
چرا ؟
سراسیمه و مشتاق
سی سال بیهوده در انتظار تو ماندم و نیامدی
نشان به آن نشان
که دو هزار سال از میلاد مسیح می گذشت
و عصر
عصر والیوم بود
و فلسفه

حسین پناهی

چشم به راه


و در آینه خاطر تو
تا ابد

چشم براه می مانم

...

گر چه من و تو

جدا جدا

هر یک به راهی رفتیم، ولی

چشم من به راه تو

چشم تو به راه من

...

خوش خبر باشی زندگی

همین کافی ست

برای من

زمان؛ 29 مرداد 93

بیماری ترس

ترس از دست دادن
ترس بی تو بودن
بی تو مردن
و بدتر از همه
ترس تو را ترساندن
سخت غمگینم کرده است
می دانم که هستی و ماندگاری
لااقل فعلا اینگونه ای
اما..
من...
ترس دستانی را دارم که دست‌های کوچک و زیبایت را بیش از دست های من گرم کنند
و مردی را که بیش از من تو را بخنداند
و اندوهی که دلم را سیاه کند و دلت را گریزان از من

زمان؛ 11/06/93

شعر زیبایی برگرفته از دیوار سمانه کهربائیان؛


صدای قفل در پر داد کفترهای چاهی را
به چشمانم فرو کردند نور صبحگاهی را

سپس با چشم بند از چاه سلولم برون بردند
مبادا در مسیر خود ببینم جز سیاهی را

کسی خونسرد میزد مهر پای حکم تقدیرم
کسی بر باد میداد آخرین امّید واهی را

وکیل ناامیدم ناله ای ... دیدن ادامه ›› میکرد گهگاهی
که طولانی کند شاید روند دادخواهی را

تمام نامه ها ناخوانده در پرونده ای بسته...
فقط پر کرده بودم کوه کاغذهای کاهی را

چه سودی داشت زاری ها، تضرع ها، نیایش ها
کجا پیدا کنم الطاف پنهان الهی را؟

حرج بر قاضی آسوده خاطر نیست، میدانم
که ماهیگیر هرگز نشنود فریاد ماهی را

به شوق کعبه میرفتم که ره بردم به ترکستان
تمام عمر پیمودم مسیری اشتباهی را

سمانه کهربائیان

توافق


ما توافق کردیم

بر سر فصل بهار

و همه تابستان را عشق ورزیدیم

همراه برگ‌های پاییز

دل‌هایمان را به پای هم ریختیم

و به آغوش کشیدیم همه زمستان را

ما سال‌های سال ... دیدن ادامه ›› به ما بودنمان بالیدیم

عشق از ما آغاز شد

و آدم و حوا را آموختیم به لبخندی ساده

ما شیفتگان یک شعریم

و دوبال یک پرنده

اما...

یخ‌های قطب هم روزی آب خواهند شد

و آتشفشان کلیمانجارو خاموش

ما ترس را دیده‌ایم

و از تردید گذشته‌ایم

بی‌آنکه بپذیریم که فقر مایه انحطاط است

و نوع بشر محکوم به ویرانی

ما عشق را گریسته‌ایم

و مرگ را هزاران بار بوسیده‌ایم

با آرمان‌هایمان بزرگ شدیم و با سرکوب‌هایمان پیر

ما فصول مشترک یک کتابیم

و غریقان نجات یافته یک گنداب

ما به جان کندن‌هایمان خندیده‌ایم

ستاره‌ها را بارها تا آخرین سپیده شمرده‌ایم

و باران را بارها باریده‌ایم

فرو ریزنده و سرد

جان می‌کنیم تا جان ببخشیم

و خون خودمان را می‌مکیم

به جبران امیدهای پربسته

درد را به ما نیاز است و مارا به مرگ و این تنها آزادی حقیقی ست

زمان اردیبهشت 93