آثار اکبر رادی آثار زیبایی هستن که هرکدامشان جای چندین نمایش و اجرا را دارند.
اما کنار گذاشتن چند قطعه ی کوتاه از هرکدوم از این نمایشنامه ها کنار هم و اجرای یک نمایشی که بتونه مخاطب رو راضی نگه داره و هم بتونه ادای مطلب رو ایراد کنه جای دقت نظر بسیار زیاد و توجه به ریزه کاری ها و چیدمان درست و حسابی داره.
در "هفت پرده" خوشبختانه با اجرا و بازی خوبی روبرو هستیم که کمک میکنه نقش ها باورپذیرتر بشن. اما متاسفانه گویا روایت کلی داستان و شاید چیدمان این پازل ها کنارهم نتونسته مخاطب رو راضی نگه داره.
نمایش که شروع شد راوی شروع به صحبت میکنه..بعد اجرا شروع میشه.بعد دوباره راوی و بعد....این تکرار جدای از اینکه مخاطب رو دور میکنه از نمایش به نظر میرسید که کاملا هم بی ربط و بی مفهوم هستن. به خصوص در اوایل نمایش تا اواسط آن که بیننده رو کاملا خسته و دلزده میکنن و حتی این وسوسه رو ایجاد میکنن که کاملا بیخیال بقیه نمایش بشن کمااینکه شبی که من نمایش رو دیدم این اتفاق افتاد.
اما اواخر نمایش این قضیه کمی بهتر شد و داستان کمی جذاب تر شد.
درکل نمایش کسل کننده و خسته کننده بود غیراز بعضی جاها...ولی ارزش یک بار دیدن رو داره به نظرم.