کیوان جان عزیز

من از انتقاد شما چیزی نفهمیدم بیشتر بر گرفته از احساس شما بود تا نقد موضوع و محتوا" تحمل دو ساعته آن سخت بود""من به خاطر نوید و آزاده ترغیب شدم""متلک پرانیهای ... را به پرستاران تحمل کردم"و یک بیان و تلقین احساس به همه و از جانب همه قضاوت کردن" به محض خروج از تماشا خانه آن را فراموش خواهید کرد". اگر راه رفتن خانم صمدی بازی کردن نبود لابد توقع داشتید صخره نوردی از ایشان ببینید( این تکه را به تقلید از آقای هریسن گفتم)اگر شما با این نمایش ارتباط برقرار نکردید شاید موضوع شما نبوده است یا برعکس برای من که موضوعم کرامت انسانی که در دنیای امروز خیلی جاها دچار خدشه شده و قانون و هیات اجتماع شخصیت و نوع زندگی او را تعریف میکند و اراده او را میسازد میباشد این به ظاهر نمایش ، دهانی است برای حرفهای نزده من .و برعکس شما از زمان بیرون آمدنم از تماشاخانه موضوع و بسیاری از دیالوگها را مزه مزه میکنم.

بادرود به فرشاد نازنین و خانم آیدا
آن چه مراد من بود آن گیرایی و شوری ست که در یک نمایش باید باشد .برای مثال نمایش ویتسک یا از همین گروه پچ پچه های پشت خط نبرد و یا همه تاترهای خوب دیگر است چیزی که در آن هاست و تو را میگیرد این نمایش آن را فاقد آن بود.مدت هاست زمان که آثار هنری که می خواهند صرفن دو قطب ایجاد کنند و قطب مثبت با صدای بلند مدام سخن بگوید گذشته است

دوستان بحث احساسات شخص شخیص من و شما نیست سلیقه ها متفاوته ولی برای بعضی ها جالبه که تئاتر خنده دار برن و بخندن و خیلیا سررشته ای در تئاتر ندارن ولی چیزی که مهمه جذب شدن توسط آدمیه که محور داستان رو دستش داره و چون حرکت نداره باید خیلی عالی دیالوگ بگه و صدای رسا و خوبی داشته باشه که همه قشر آدمی ازش لذت ببره به این میگن موفقیت....این نظر منه