با دوباره دیدن فیلم (سیزده) آنهم خارج از هیاهو و برنامه فشرده جشنواره , بیش از پیش با این فیلم ارتباط برقرار کردم و به مذاقم خوش اومد.
عادت داشتیم پیش از این نوجوان ایرانی و معضلات و دغدغه هایش را از یک دریچه و آنهم یک برخورد خاص (از نوع مجید مجیدی ,ابوالفضل جلیلی و...) ببینیم و انگار سینما, نوجوان طبقه متوسط شهری را کاملا بدون دغدغه و لااقل بدون نیاز به پرداخت به حساب می آورد . چند سال پیش بود که مجید برزگر در فیلم (فصل بارانهای موسمی ) این موضوع را مد نظر قرار داد و حالا هم هومن سیدی در دومین اثر بلندش : سیزده.

هومن سیدی بعد از تجربه جمع و جور و دوست داشتنی (آفریقا) , گام دوم را محکم تر و پخته تر برداشته و با محور قرار دادن زندگی یک نوجوان سیزده ساله شهرک نشین به سینمای مورد علاقه و کم کم شخصی خود قدم گذاشته . سینمایی که به شدت به فضای فشرده شهری و مناسبات آن و آدم های بی شناسنامه رشد کرده در تار و پود زندگی مدرن علاقه مند است و ثابت کرده که شناخت خوبی هم از آنها دارد. در این میان فیلمبرداری علی تبریزی به فضای پر تنش و عصبی فیلم کمک شایانی کرده و بازیها از نوجوان فیلم گرفته تا نوید محمد زاده ,امیر جعفری و حتی حضور کوتاه ولی دلنشین علی ملاقلی پور در راستای فیلم و به یاد ماندنی است .
ولی باید اذعان کرد هومن سیدی کارگردان هنوز جلوتر از هومن سیدی نویسندست و هنوز هم هر چند کمتر از (آفریقا) فیلنامه لحظاتی دچار سکته و تغییر لحن می شود.

حالا باید منتظر جشنواره بمانیم تا ببینیم هومن سیدی این سیر رو به جلو را در (اعترافات ذهن خطرناک من) ادامه داده است یا خیر...