به عنوان کسی که به تازگی به هنرهای نمایشی علاقمند شده، شایستگی اظهار نظر هنری درمورد کار شما رو ندارم. اما به نحوۀ اجرا و مدیریت مخاطبین ایراداتی وارده که حق خودم میدونم عنوان کنم. من متوجه منظور شما از تعاملی بودن کارتون نشدم! آیا منظور همون چند نفری که در گوششون چیزی گفته شد؟ یا اون دونفری که اسمشون پرسیده شد؟ من خیلی دقت کردم که ببینم از این اسامی و مطالب خواسته شده در طول نمایش چطور استفاده خواهد شد که هیج اتفاقی نیافتاد به غیر از پیشگوییهای رمال گونۀ یکی از بازیگران که چند نفر از مخاطبین رو مخاطب قرارداد.

سه شنبۀ هفتۀ گذشته در سانس دوم بعد از اینکه کاملاً بوسیلۀ اینترنت و بروشور توجیه شده بودیم که چه باید و نباید انجام بدهیم، در انتظار ورود به سالن بودیم که یکی از دوستان دست اندرکار برای گوشزد مجدد شروع به توضیح این موارد کرد که با مزه پرانی یکی از حاضرین کاررا رها کرد و باحالت قهر از ما خواست که وارد سالن شویم. میشد انتظار داشت که جو خیلی مطلوب نخواهد بود که همینطور هم شد. زمانی که یکی از بازیگران بعد از اجرای مقدمه از حاضرین دعوت کرد که به قسمت بعدی برن جمعیت بدنبال بازیگر به سمت راست سالن رفتن که باعث ازدحام در اون سمت سالن شد. در این زمان یکی از راهنمایان، به ما که دورتر از ازدحام ایستاده بودیم پیشنهاد داد که از پله های سمت چپ استفاده کنیم. به علت تاریکی، ما متوجه اینکه باید به پایین بریم نشدیم و به اشتباه به قسمت بالای سالن رفتیم، جاییکه چهار نفر از بازیگران در حال حس گرفتن بودن و متوجه تعدادی از ما که سرگردان اونجا بودیم، شدند. جالب اینکه هیچ راهنمایی اونجا حضور نداشت بنابراین یکی از آقایان بازیگر بالحنی خارج از حس بازیگری گفت اشتباه اومدین بالا باید تشریف ببرید پایین. و این تنها تعامل مهمی بود که ما با عوامل اجرا داشتیم. میشه حدس زد که دیگه چیزی که بخواد ما رو به فضای رمزگونه و اسرار آمیز مورد نظر کارگردان ببره وجود نداشت و ادامۀ نمایش هم با همین حس سپری شد.

اما ... دیدن ادامه ›› اون چیزی که به من اجازه میده در مورد تعاملی بودن کار شما قضاوت کنم، مقایسۀ این کار با اجرای دیگه ای که در باغ موزۀ زندان قصر درجریانه. درکار شما اینطور بنظر میرسه که درمدت اجرا با توجه به رفتارهای غیرقابل پیش بینیه مخاطبین به این نتیجه رسیدید که از باید از این تعامل کاسته بشه و این درحالیکه در زندان قصر به عمد و با جسارت تمام در پی این تعامل هستند و به طرز غیر قابل انتظاری در این امر موفق.

کاری که شما در پیش گرفتیتد بسیار با ارزش و قابل تقدیره، اما من معتقدم تجربیات خارجی وقتی به مملکت ما وارد میشن حتماً باید با فرهنگ ما سازگار بشن. مردم ما ترجیح میدن هات داگ رو با خیارشور و گوجه فرنگی میل کنن، توی ذرت میکزیک باید قارچ و پنیرباشه و این همون انعطافیست که از جانب هنرمندان در جهت ارتقاع سلیقۀ عموم باید وجود داشته باشه. به علاوه برای محافظت از ترک خردن چینی خاطر هنرمندان، حضور مدیران برنامه به عنوان حائل بین این قشر و عموم مردم که تامین کنندۀ مالی و هدف اصلی هنر و فرهنگ هستند بسیار ضرورییست.