پنجاه کارگردان کلیدی تآتر قرن بیستم

28- ریچارد فورمن (1937)

ریچارد فورمن در نیویورک به دنیا آمد زمانی که از دانشگاه ییل فارغ التحصیل شد تصمیم داشت شغل نمایشنامه نویسی معمولی را برای خود دست و پا کند .همزمان با بازگشت او به نیویورک در رشته های هنری جنبشی آوانگارد آغاز شده بود که کما بیش واکنشی اعتراض آمیز علیه شرایط سیاسی جامعه محسوب می شد. شغل او می توانست آینده مالی اش را تضمین کند تصمیم گرفت سهمی در این جنبش تجربه گرا داشته باشد او برای انتخاب تماشاخانه اش سراغ سالن های مرسوم تآتر نرفت بلکه تالار همکف سینما تک جوناس در خیابان ووستر اجاره کرد او به دنبال بازیگران معمولی نبود بازیگران او بیشتر از میان نویسنده ها , فیلم سازها, نقاش ها یا دوستانش انتخاب شده بودند . در ابتدای کارش یک نوع دلزدگی در میان تماشاگران ایجاد شد خود او این قضیه را تصدیق می کند :(( در طول شش سال اول می دانستیم نصف تماشاگران قبل از پایان نمایش و اغلب در بیست دقیقه اول سالن را ترک خواهند کرد )) دلزدگی تماشاگران صرفن به دلیل فقدان روایت یا شخصیت های متعارف نبود آنان در تآتر آزاد یا گروه های دیگر به این امر خو گرفته بودند .کار چایکین و گروتفسکی به تمهیداتی مانند وحدت مضمون , آفرینش جمعی , حضور نمایشی و تعهد عاطفی ... دیدن ادامه ›› استوار بود ولی فورمن سعی داشت همه آنها را نقص کند فورمن تمهیدات مخالف آنها را به کار می گرفت : چند پارگی مضمون , تولید مولف - محور , حضور نوشتاری و افراط در فاصله گذاری عاطفی سبک برشت. او در همان ابتدا به اصول زیبایی شناسی خاصی رسید و به آن پایبند ماند : زدودن عادت های عاطفی از هنر به واسطه ی ماهیت کاملن غیر منتظره ی کنش های نمایشی و سبک آزاردهنده ی اجرای تآتراش. تآتر فورمن به طور کامل دیدگاه های نظری او را بیان نمیدارد تآتر او سال هاست قدرت خود را حفظ کرده است چرا که تمام آثار مهم او مفرح هستند , سریع , وحشیانه , خیره کننده , غافلگیرکننده , اهانت آمیز , در عین حال تامل بر انگیز . فورمن صرفن فردی غرق در دغدغه ی شخصی و پژوهش فلسفی در باب واقعیت متمرد نیست او در عین حال به یک مدیر سیرک هم شباهت دارد کسی که آمیزه ای از متن , اجرا , موسیقی , اصوات و اشیاع را در نمایشی واحد عرضه می کند. ماهیت دو گانه کار فورمن که برای گروهش انتخاب کرده , منعکس شده است : تآتر هستی شناسی - هیستریک . وجه هستی شناسانه ی تآتر فورمن در عطشی سوزان و سیری ناپذیر برای یافتن معنایی غایی نهفته است به همین دلیل فورمن تاکید زیادی بر واقعی بودن تک تک لحظه های اثر دارد و اغلب با تکرار این لحظات به ارزیابی مجدد آنها می پردازد . ماهیت هیستریک کار عبارت است از شیوه ی خاصی که برای برانگیختن نقطه ضعف های جسمی , ترس و احساسات غریزی به کار گرفته می شود شیوه ای که ماهیت نامعقولش , عقل گرایی عمیق فرمن را تعدیل می کند . هم کناری هستی شناسی و هیستری انعکاسی است از رابطه ی بین فورمن به مثابه یک نمایشنامه نویس و فورمن به مثابه یک کارگردان . فلسفه اساسن یک کندوکاو عقلانی است حداقل فورمن چنین اعتقاد دارد و دلیل عاری بودن نمایشنامه های فورمن از احساسات انسانی این است که او نمی خواهد تعقل را خدشه دار کند از سوی دیگر تآتر بدون جنبه ی جسمانی آن معنی ندارد , در حالت هیستری خواسته های جسمی بر خواسته های عقلی چیره می شوند فورمن تآتر را رسانه ی ازتباطی بهتری نسبت به داستان , شعر یا نثر جدلی می داند چرا که تآتر هنری زنده و ملموس است