پنجاه کارگردان کلیدی تآتر قرن بیستم

37-پاتریس شرو (1944)

کارنامه ی درخشان او سرشار از نبوغ است ولی بیشتر وجه عصیانگر کار او مورد توجه واقع شده است. او ازسال 1966 فعالیت های تآتری خود را شروع کرد زمانی که فقط با 22 سال سن به مدیریت و کارگردانی هنری تآتر دو ساتروویل تماشاخانه ای متعلق به شهرداری در حومه ی پاریس منسوب شد. شرو اپرا را مثل آثار نمایشی دیگر اجرا می کند یعنی از خوانندگان انتظار دارد هدف و اهمیت دراماتیک نقش خود را درک کنند و آن را مثل یک بازیگر که آواز می خواند اجرا کنند . یعنی از خوانندگان انتظار دارد هدف واهمیت دراماتیک نقش خود را درک کنند و آن را مثل یک بازیگر که آواز می خواند اجرا کنند . در ساتروویل شرو به تفسیری برشتی از اصول تآتر مردمی ویلار رسیده بود که او با همکاری آشکارا سیاسی با اتحادیه های کارگری ودانش آموزی خصلتی انقلابی تر به این سبک داده بود. او هرگز دیدگاه های سیاسیش را از طیف چپ جدا نکرد. شرو سعی می کرد صورت بازیگران را مثل سینما در فاصله دید نزدیک تری قرار دهد و آنقدر روی مهارت های بدنی بازیگرانش کار می کرد تا بتوانند احساسات شخصیت ها را از طریق بدن بیرون بریزند در تمام آثار تآتر او تکنیک های سینمایی مثل , تراولینگ شات , زوم و کلوزاپ دیده می شود و تاییدی است بر ادعای مکرر او در اواخر ده ی نود مبنی بر اینکه دنیای سینما و تآتر با هم سازگار نیستند