یادداشتی کوتاه بر نمایش "نارنجیغ"

سیر داستانی ماجرا مخلوطی از پر رنگترین مولف های سینمای هند و فیلمفارسی بود(تیپ سازی به جای شخصیت پردازی، جایگزینی شانس و اقبال به جای علیت و انگیزه، تکرار برخی سوژه هاو موتیفهای کلیشه ای همچون پیدا شدن یکباره خواهر یا برادری گمشده و انتقامهای ناموسی و خانوادگی و ....) به طوریکه اغلب ماجراها به سادگی قابل حدس بود. شخصیتها عمقی نداشتند و کنش هایشان دفعتی و باور ناپذیر بود. تماشاگر حتی در رئالیستی ترین آثار هم (که البته این اثر فاقد اکثر سویه های رئالیسم بود) به دنبال هوش و ذکاوت در خلال پرسوناژها و سیر داستانی ماجرا می گردد که متاسفانه در این اثر دست خالی خواهد ماند.
مطلب کامل را در لینک زیر بخوانید:
http://iran-critique.blogsky.com/1394/02/24/post-116/Narenjigh