در آخرین اجرای نمایش نارنجیغ به تماشا نشستم



من از این شهر می ترسم

کوچه هایش همه تاریک

خانه هایش هم غمگین

ساکنینش همه بیمار

سفره هایش همه خالی

و
شهر دارد می میرد
نفسش می گیرد
و در این ظلمت شب
چشمانش مرا ... دیدن ادامه ›› می بیند
زنگاهش خجالت می بارد
شرمسار است

از آن مرد گدا

از آن فاحشه ای که بدنبال فروش می خندد

ز جوانی‌که سپید است مویش

رنگ چشمانش زرد
پلکهایش افتاده
گوشه زهر خند لبانش درد است
نفسش می گیرد
شرمسار می میرد

( عمو فرهاد قصه ها)


وقتی یک نویسنده دست بقلم می بره دغدغه هاش میان سراغش ،نارنجیغ هم دغدغه های شهر و آدماشو داره یدک میکشه که این خود بتنهایی تحسین بر انگیزه.
بازیگر چندین تیپ را بازی میکنه که کار سختی هم هست من خانم همسایه را بیشتر از بقیه دوست داشتم.
سالن مشایخی از اون دست سالن هاست که تماشاگر فکر هم بکنه بازیگر صداش و‌میشنوه و همینطور بر عکس کوچکترین اشتباه از طرف نقش آفرین دیده میشه ( من خودم سی و هشت اجرا تو این سالن داشتم و‌مشکلاتش را کاملا میدونم)
در کل بازی ایشون را دوست داشتم و نباید فراموش کرد که کار اولشون هستش
من از همینجا خدمتشون خسته نباشید میگم. تمرکز خوب و آن بالا از نقات قوت ایشون بود.


اما کارگردانی: معمولا اولین ایده ها را فقط باید تمرین کرد تا ایده های بکر و‌متفاوت یواش یواش ظاهر بشن ولی تو این نمایش میزانسن ها همون ایده های ابتدایی بود( بشین , خطی راست،خطی چپ،ایستاده و دوباره نشسته)کارگردان نارنجیغ خیلی جوان بود ،ایشا الله کارهای پیشرو با ایده های قوی تر
طراحی صحنه دو تیرک چراغ بود و یک صندلی ( تولیدی طراحی صحنه صورت گرفته بود،بهرحال تو این اوضاع سخت اقتصادی ساخت دکور و هزینه بالاش ریسک بالایی داره)

اما طراحی لباس می تونست به بازیگر کمک زیادی بکنه برای تعویض نقش ها اما...



در مجموع از تماشای نمایش نارنجیغ لذت بردم و دوست داشتم

و در آخر کلام از تک تک هنرمندان این اثر تشکر میکنم و‌ براشون مسیری سبز در هنر را آرزومندم .