یادداشت دوم کارگردان در شب سوم اجرا:
به نظرم چیزی که یک اجرا رو باورپذیر می کنه، تلاشِ در لحظه ی بازیگران برای نفس کشیدن نقش هاشونه. طوری که همه باورشون بشه که داره یه زندگی رخ می ده. صحنه، آدم کوکی های بی احساس و ماشینی رو بی رحمانه پس می زنه. از اونجایی که به اعتقاد من، بازیگر، سلطان صحنه ایه که توش قدم می زنه، ریتم زندگیِ نقشی که بهش سپرده شده رو هم خودش تعیین می کنه. کوچکترین خطا، مرگبار خواهد بود اونم در برابر تماشاگر فیلم دیده، خونده و آموخته ی امروزی...متن پلیس بهمون یاد داد که در لحظه زندگی کنیم...باور کنیم و بباورونیم. همواره از توی تماشاگر کوچکترین حرکاتمون رو بسنجیم... نه اون قدر که آدم کوکی به نظر بیایم و نه اون قدر که نتونیم داستانش رو بازگو کنیم...بلکه فقط آدم های نمایشنامه اش رو بفهمیم و جاشون عمل کنیم. جناب مروژک روحتون شاد...اجرای امشب رو تقدیم می کنم به اسلاومیر مروژک... استاد خلق موقعیت های ساده با آدم هایی ساده اما در عین حال پیچیده و متضاد.