یادداشت سحر صنیعی درباره نمایش «آلبوم حشرات»
روزنامه آفتاب یزد

http://www.aftabeyazd.ir/5437-%C2%AB%D8%A2%D9%84%D8%A8%D9%88%D9%85-%D8%AD%D8%B4%D8%B1%D8%A7%D8%AA%C2%BB-%D8%AA%D8%AC%D8%B3%D9%85-%D8%AA%D8%AE%DB%8C%D9%84-%D9%88-%D8%A7%D9%86%D8%AA%D8%B2%D8%A7%D8%B9.html

‎[ سحر صنیعی- روزنامه نگار]-نمایش «آلبوم حشرات» به نویسندگی و کارگردانی علیرضا شیخان نمایشی از روایت ها و فرا روایت ها است. نوعی نگاه به طبیعت از زاویه انسانی که در آن زیستن به نوعی دیگر قابل درک و بازنمایی است. تفکرات ابتکاری که در نمایشنامه گنجانده شده توانسته مفاهیمی که در زیست هر جانداری است را بازگو و گاهی به چالش بکشد. ساختار نمایشنامه، ساختاری فکری و مفهومی است و معنای عمیقی در آن جاری شده که برای مخاطب تصویر خوبی را به جای ... دیدن ادامه ›› می گذارد.
‎ذهن نویسنده نشان دهنده دغدغه مند بودن آن بوده و این رویکرد در بازی های بازیگران نیز متصور شده است. علیرضا شیخان به تمامی جزئیات و ظرافت ها چه در قالب نویسندگی و چه در کارگردانی توجه ویژه ای داشته که بسیار قابل تامل و بررسی است.
‎پشت هر دیالوگی که گفته می شود اندیشه ای نهفته است که هم دارای اعتبار و هم معرفت بوده و ایده ای را اعم از فلسفی، ادبی و اخلاقی مطرح می کند که می تواند حقیقت زندگی موجودات را تعریف کرده و روابط آنها چه از نظر محیطی و چه اجتماعی و یا حتی مادی و معنوی توضیح دهد. در این نمایش حتی به جزئی ترین حالت های رفتاری مثل غلبه، لذت و برتری اشاره می شود. تخیل و انتزاعی که در نمایشنامه به کار رفته در بازی ها هم کاملا مشهود است، نوع حرکتی که در بدن ها و بیان های بازیگران شکل گرفته مخاطب را کنجکاو به کشف و شهود این تخیل و انتزاع می کند.
‎نکته جالب در این نمایش تجسم توانایی ها و ناتوانایی های حشرات در زیستن شان است که با قدرت تارو پود ، لایه ها و پیدا و پنهان های آن اعمال شده و بر مبنای محکمی از نوشتار استوار است.
‎علیرضا شیخان سعی کرده در این اجرا ظرافت ها را گوشزد کند که در اجرای پیشین از همین نمایش توجه به این مسئله کمتر یا روشن تر بگویم به طور گذرا انجام شده بود. از آغاز نمایش این ظرافت ها با دیالوگ های میلاد شجره شروع می شود و با بازی بسیار روان شکیب شجره و بیان زیبای آوا شریفی نمود بیشتری پیدا می کند و به گونه ای خاص بر فکر و نگاه مخاطب اثر می گذارد.
‎باید گفت طراحی مینیمالیستی صحنه، استفاده بجا از آکسسوار و ندادن میزانسن های اضافه به غنای کار تاثیر دو چندانی بخشیده است.
‎آنچه در این نمایش مسلم است اشاره نکردن به زمان و مکان خاصی است که دست تماشاگر را برای تخیل کردن و
‎تصویر سازی شرایط باز می گذارد و او را وادار می کند که جریان داستان را پی بگیرد تا حقیتی که در آن نهفته، اداراک نماید.
‎نمی خواهم نقد خود را روی انگیزهای درونی نویسنده متمرکز کنم، اما مواردی معنایی و زبانی هست که برای مخاطب
‎رمز گشایی نمی شود و آن را در یک خلاء گرفتار می سازد که البته این اتفاق در چند جا به طور مقطعی می افتد و دوباره
‎بازی ها و ریتم درست و بجای نمایش تماشاگر را همراه می سازد.
‎شاید بتوان گفت این نوشته و اجرای آن پیش در آمدی برای تولید هنر پسا مدرن در عرصه تئاتر ایران است که زیبایی و تجربه هنری شایان و شگرفی در آن احساس می شود. هنری که در این نمایش تجلی یافته بسیار اصیل و دارای
‎ابداع است که راه را برای تنوع و خلاقیت باز گذاشته و حتی در ساده ترین حرکات روی صحنه ملموس و قابل مشاهده است.