به نظرم "من دیه گو مارادونا هستم" فیلم متفاوتیه البته متفاوت نسبت به جریان سینمای ایران نه متفاوت نسبت به سایر آثار بهرام توکلی. بهرام توکلی باز هم تو این فیلم مثل فیلمهای قبلیش خیال و واقعیت رو به چالش میکشه و مرز بین این دو رو از بین میبره. این فیلم یک فیلم کمدی هستش و خیلی ها بعد از شنیدن کلمه کمدی فکر میکنن که باید برن سینما و فقط بخندن در صورتی که این فیلم خیلی نمیتونه خنده دار باشه ولی با طنز تلخ یا کمدی سیاهی که توش وجود داره میتونه مخاطب رو به فکر فرو ببره و البته در بعضی جا ها بخندونه اونم یک خنده تلخ.
یکی از نکاتی که تو فیلم وجود داره اینه که فیلم یکی از اخلاقهای بد ما ایرانی ها رو که از کاه کوه میسازیم و یه مشکل کوچیک رو به یه بحران بزرگ تبدیل میکنیم رو نقد میکنه و به نظرم این موضوع یکی از نکات مثبت فیلم بود. به جز این مورد فیلم نقاط قوت زیادی داشت کارگردانی بهرام توکلی خیلی سطح بالا بود و اون فضا و جو متشنج و پر از دعوای داستان رو با یک نظم خاص در آورده بود. بازی بازیگرها همه یکدست و خوب بود مخصوصا بازی صابر ابر و بابک حمیدیان که زیاد به چشم نیومد و دیده نشد و بیشتر بازی گلاب آدینه و هومن سیدی که واقعا هم خوب بودن دیده شد. یکی دیگه از نقاط قوت فیلم هم به نظرم پایان فوق العاده فیلم بود که همه تماشاگرها رو راضی کرد و یه نقد و کنایه ای هم بود به پایان بعضی فیلمها که امروزه در سینمای ما ساخته میشه و اکثرا با یه هپی اندینگ مسخره سر و ته فیلم رو هم میارند.ولی یه مشکلی که به نظرم در مورد جذب تماشاگر تو فیلم وجود داره اینه که هم اسم فیلم و هم پوستر و هم لیست بازیگران فیلم یه خرده غلط اندازه و بعضی از تماشاگرها انتظار دارن برن و یه فیلم کمدی شاد و خانوادگی با چاشنی فوتبالی ببینن ولی فیلم اصلا این طور نیست و نمیتونه این جور تماشاگرها رو راضی نمیکنه.