زندگی چیز عجیبی ست ...

گهی جام شراب است
گهی عین عذاب است

گهی معرفت و نور
گهی یکسره خواب است

گهی نیش گهی یکسره تشویش
گهی راحتی عهد شباب است

گهی زمزمه ی آب
گهی جمله سراب است

گهی پر ز حقیقت
گهی ... دیدن ادامه ›› نقش حباب است

گهی مهر، گهی کین گهی یکسره شیرین
گهی غرق گناه و گهی غرق صواب است!

به هر روی و به هر سوی خوش آن است
که این زندگی ما که چنان نقش کتاب است...
چه باشیم و نباشیم ره ایاب و ذهاب است

سودابه

20دی 94

یه دردایی هست که مثل خوره روح آدمو میخوره
انگاری دنیا برات به آخر رسیده و دیگه تاب نفس کشیدنت نیست
همه ی غصه ی عالم رو بجونت میکشه
اما...
یه دردایی هم هست که میشینه به عمق وجودت
دوس داری بشینی نگاش کنی ، صداش کنی
باهاش حرف بزنی، سرش داد بزنی ، باهاش خاطره بگی
این دردا حرمت داره نبایست پیش هر کسی واگویه اش کرد
جنس این دردا شنیدنی نیست فهمیدنیه...!
باید مثه یه گنجینه ازش مراقبت کنی
چرا که ... دیدن ادامه ›› مال هیچکس نیست
فقط و فقط مال خودته و بس
اگه این درد رو چشیده باشی میدونی چی میگم
باید حرمتش رو نگه داشت...
و با تکرارش پیش همه ازش یه داستان کوچه بازاری نسا خت
این درد جاش فقط و فقط توی دل آدمه ...
هجده . آبان . نود و چهار

روزگار غریبیست نازنین
وقتی...
مهربانیت را به پای سادگیت گذاشتند
فهمت را به غرور تعبیر کردند
همراهیت را نیازت پنداشتند
تازه می فهمی...گاهی باید تن ها تنهایی خویش را جستجو کنند و بس
و چه خوش مینشیند این شعر بر دل و جان:
"دلا خو کن به تنهایی که از تن ها بلا خیزد"
سودابه
دوازده. شهریور. نود و چهار

مسافری از راه دور رسید ...
خسته از بیراهه های زندگی
با دلی تنگ و ملول
در پی مأوایی
ولی...
در تب و تاب اعتماد نکردن ها
به نا کجا آبادی رسید
کوله بارش هم غم...
حرفهایش همه از ناکامی
و گریزان از عشق در پی جایی بود
که غبار غم خود را بتکاند به سر انگشتی
غافل از بازی بیرحم قضا
باز ... دیدن ادامه ›› دل را به سرابی خوش کرد
باز اینبار شکست
شیشه نازک مهرانگیزش
تا بدانجا که گریخت
از حضور همه کس
دل به تنهایی خود عادت داد
و دلش می پژمرد
در تب و تاب چنین تصمیمی
کاش می شد او را
آشتی داد به گرمای امید
دل پر دردش را به تبسم به نوید

سودابه مرداد 94

چشمهایم نگران مانده به راه
دستهایم لرزان در آغوش
نفسم حبس شده در سینه
امشب و هر شب را
با سکوتی خاموش
به سر انجام خودم می نگرم
وحشتم می گیرد !
چشم می بندم و با زمزمه ای
به خودم می گویم
زندگی در گذر است...
تو چه میدانی فردای تو چون امروز است؟
زهر خندی بر لبم میشکفد ... دیدن ادامه ››
یاد این حرف گران می افتم
کاین همه بیــم و امیــد
آخرش ره به کجا میسپرد؟
مگر آن نیست که ما رهگذریم؟
چه تفاوت که در این ماندهء راه
همرهی ، همنفسی با تو هم آواز شود
یا که از خامشی خلوت تو
سینه ات محرم هر راز شود؟
نه به تنهایی خود بد بین باش
نه دلت را به امیدی خوش کن
چون که فردا برسد از پی شب
سهم تو ، در راه است...
سوی تو می آید بی کم و کاست
منتظر نیست که تو چشم براهش باشی
سهم تو در راه است
مقدمش را خوش دار !

سودابه

آیه صبح من امروز تلاوت شده است...

آسمان جای قشنگیست بیا پر بکشیم
زندگی جام شرابیست بیا سر بکشیم

میل پرواز من از با تو نشستن برخاست
شوق سرمست شدن را تو کجا میجویی

تو مرا میخواندی من تو را می جستم
و خدا میداند در کدامین سوگند
من به تو پیوستم!

تو خداگونه مرا میخوانی
و من از شوق نیایش با تو

قبله ام نورانیست...
مهر در من جاریست...

سودابه
نه /مرداد/ نود و چهار

می گویند... عادت کنیم که به هیچ چیز و هیچ کس عادت نکنیم...!
می گویم... عادتمان دادند اما...عادت خوب داریم و عادت بد!
می گویند... وارستگی در بی نیازی ست از هر چه تعلق!
می گویم... عادتمان داده اند به دوست داشتن و دوست داشته شدن!
می گویند عشق اسارت است و دوستی رهایی
می گویم....مرز دلبستگی و وابستگی را باید شناخت نه عادت کردن یا نکردن!
که این را اگر توان تشخیص بود ؛ عادتهای خوب زندگی را هم میتوان دوست داشت و تعلق خاطر را زندگی کرد و در اوج دوست داشتن هم میتوان عاشق ماند...!

سودابه
سوم مرداد نود و چهار

دلنوشته ای از ایام قدیم یادگاری از دوره نوجوانیم:

دوست دارم سفــر کنم
تا به آبی آسمان بلنــد
تا به زلالی قعر اقیانوس
تا به اوج قلّه قاف
تا به ژرفای دره ی خاموشی

تا بدانجا که صبـر آتش نمی گیرد
تا بدانجا که جاودانگی پابرجاست

به آنجا که وفا نمی میرد
به آنجا که خشم زبانه نمی گیرد

به آنجا ... دیدن ادامه ›› که همه کس...
غرق در رویایی سبز

در بیشه زار زندگی راه میروند
بر پهنه گذر عمر سرخوشانه زمزمه می کنند

حقیقت را...
واژه های خوش انسانیت را

که صداقت مظهر پاکی است
و دروغ سر چشمه آلودگیهاست

سودابه

قاصدک باز برایم خبری آوردی...؟
یا تو هم مثل من از دست کسی رد خوردی؟

نازک و نرم و لطیفی و اسیر دل باد...
خبری خوش برسان از نفس همدردی!

سودابه

با من از مهـــر بگو
با من از گنــدم زار...

با من از جنگل باران خورده
با من از فصل بهار...

خلوت شعر مرا، تو پر از شادی کن
به تن هر واژه، رخت آزادی کن...

تا که بگریزد ازین قافیه ها
تا که پرواز کند سوی خدا

تو مرا چون جان باش
باور شعر مرا ایمان باش...

[ سودابه ]
24 . تیر. 94

دردنامه
نخستین درد را «اعتقاد» به «الگوی کامل» می دانم. تفکری که میگوید یک فرد یا باید از همه لحاظ الگو باشد یا اساساً الگو نیست. تفکری که انسانها را «همه» یا «هیچ» میکند. تفکری که هرگز نمی پذیرد انسانها، «مجموعه ای از خوبی ها و بدی ها» هستند و اساساً «انسان بودن» یعنی ترکیب این دو که اگر چنین نبود،‌ یا شیطان بودیم و یا فرشته.

این تفکر هزینه های زیادی را به جامعه ما تحمیل کرده است. برای جستجوی الگو نیازمند باستان شناسی تاریخی هستیم. جستجوی کسانی چنان دوردست، که بدیهایشان محو شده و تنها فسیلی از خوبیهایشان بر جای مانده باشد. در اثر همین تفکر است که از انسانهای زنده تقدیر و تجلیل نمیکنیم. چه آنکه میترسیم امروز تحسینش کنیم و فردا حرفی بزند یا کاری بکند که به مذاق ما خوش نیاید. فقط وقتی مرد و مطمئن شدیم دیگر کاری نمیکند و حرفی نمیزند، او را – با یک زندگی سانسور شده – به الگوی جامعه بدل ... دیدن ادامه ›› میکنیم.

نیاموخته ایم که یک نفر میتواند معتاد باشد، اما فلسفه را خوب بفهمد. یک نفر میتواند الکلی باشد،‌ اما خوب شعر بگوید. یک نفر میتواند خیانتکار باشد اما ریاضی را خوب بیاموزد. یک نفر میتواند نماز نخواند، اما اقتصاد را خوب بفهمد. دلیل نمیشود «آنچه خوبان همه دارند» را «من و تو» یک جا داشته باشیم. با تمام وجود بر این باورم که جستجوی کسی که – به سلیقه ی ما – هیچ ایرادی ندارد و سراپا حسن است، ریشه ی «بت سازی» و «بت پرستی» است.

دومین درد را «ظاهر بینی و کوته نظری» می نامم. ایرادهای جزئی کوچک را «بزرگ» میبینیم و ایرادهای بزرگ پنهان را «کوچک» می پنداریم.

فرهنگی که در آن «دود سیگار را به حلق خود دادن» عیب است. اما «دود خودرو را به حلق خلق دادن» عادی تلقی میشود.

فرهنگی که در آن «مستی از شراب» جرم است و «سرمستی از قدرت»، طبیعی است.

فرهنگی که در آن، «حفظ حجاب» اولویت است اما «پاکدامنی» به فراموشی سپرده میشود.

فرهنگی که در آن، «کثیفی خانه» زشت است اما بیرون ریختن زباله از خودرو، زشت تلقی نمیشود.

فرهنگی که در آن، برداشتن یک قطعه از یک کارخانه، «دزدی» است اما خریدن غیر قانونی مجوز یک کارخانه،‌ زیرکی است.

فرهنگی که در آن، اگر «نماز» نخوانی، از حوزه ی دین خارج هستی، اما اگر «غیبت» کردی و «تهمت» زدی، همچنان مومنی.

فرهنگی که در آن، به روز «قضاوت» ایمان داریم،‌ اما صبر نداریم تا «قضاوت در مورد دیگران» را به «روز قضاوت» موکول کنیم.

و بدتر از آن اینکه،‌ جامعه،‌«ایرادهای کوچک آشکار» را تنبیه میکند و «سرطان های بزرگ پنهان» را تجلیل! چنین میشود که «دختران با تار موی آشکار» دستگیر میشوند و دزدان، با «دم خروس پنهان» در میانه ی شهر آزادانه میگردند.

چنین میشود که آنکس که یک نفر را کشته است،‌ اعدام میشود و آنکه هر روز صدها سال عمر مردم را در پای اینترنت، به دلیل کندی و کنترل محتوا، تلف میکند، آزادانه به زندگیش ادامه میدهد.

به نظر می رسد این نگرش فرهنگی، ریشه ی تاریخی نیز دارد. چنانکه ظاهراً از زمان سعدی، عادت ما بر آن بوده که «سنگ ها» را می بسته ایم و «سگ ها» را رها میکرده ایم…

و در فرهنگی که مردم «به ظاهر» نگاه میکنند، «اشتباهات کوچک» را بزرگ میشمارند و «گناهان بزرگ» را نادیده میگیرند، فرهنگی که تو را معصوم میخواهد و به تو «حق خطا کردن» نمیدهدد، باید هر روز یک «ماسک» بر چهره بزنی. هیچ کس واقعیت تو را نمیداند. در خانه به شکلی زندگی میکنی و در بیرون شکل دیگر. با هر گروه از دوستانت به شکلی حرف میزنی. در رسانه ها یک حرف میزنی و در زندگی شخصی به شکل دیگری زندگی میکنی. در ورود به سازمان خود، چادر بر سر میکنی و شب هنگام، در مهمانی ها پرسه میزنی…

گویی که بالماسکه ی بزرگی در کار است. بالماسکه ای که میلیون ها نفر در آن نقش ایفا میکند. هر یک نقابی بر چهره:
نه برای یک شب که تا لحظه ی مرگ…

هرگز فکر نکنید با داشتن پول زیاد شما ثروتمند خواهید بود.
در دنیای امروزی ثروت فراتر از پول است.
ناپلون هیل در کتاب کلید طلایی 12 نوع ثروت را معرفی می کند که داشتن آنها ما را ثروتمند میکند.
این ثروت های دوازده گانه عبارتند از:
1.رویکرد ذهنی مثبت.
2.تندرستی واقعی.
3.هماهنگی در روابط انسانی.
4.رهایی از ترس.
5.امید به موفقیت.
6.نیروی ایمان.
7.اشتیاق به بخشش و سهیم شدن داشته های خود.
8.عشق ورزیدن به کار.
9.تعصب نداشتن به همه موضوعات.
10.انضباط شخصی.
11.توانایی درک دیگران.
12.امنیت اقتصادی.

چرا در زندگی چشم براهیم؟
چرا اکنون را زندگی نمیکنیم؟ هر کدام ما بار ها و بارها چه بسیار جملاتی در این باب خواندیم و تاییدش کردیم اما همین جملات قصار، وقتی از حافظه دیداریمان رد شد به فراموشی سپرده میشود ! براستی چرا؟ اکنون... همین حالا ،همین دم که اینرا مینویسم و تو میخوانیش ذهنمان به کجا ها که سیر نمیکند. و همین باعث میشود که طعم واقعی هر اتفاقی چه خوب چه ناخوشایند بر جانمان نمی نشیند و اینگونه است که میگوییم زندگیمان دچار روزمرگی شده! به گمانم هیچ لحظه ای دو بار تکرار نمیشود... هر حسی که داریم هر غذایی که میخوریم هر صحبتی که میکنیم هر اشکی که میریزیم هر شادی و غم شاید مکررا برایمان رقم بخورد اما هیچکدامشان مثل هم نیست . تا به حال به این موضوع فکر کردیم؟ بیاییم یکبار آگاهانه به این موضوع فکر کنیم و لمسش کنیم . به گمانم تجربه ای بس متفاوت تر از آنچه تا بحال داشتیم را بدست می آوریم. دری به دنیایی دیگر گونه برویمان باز میشود و شاید... شاید این همان آرمانشهری باشد که در درون خود می سازیم. نگرش مان را اندکی و فقط اندکی روی همین آن و حسی که همین لحظه داریم متمرکز کنیم مطمئنا تغییرات شگرفی را تجربه خواهیم کرد...
مایه خوشوقتی من است که نظر دوستان فرهیخته را در این باب بشنوم!
سودابه... امروز

گاهی دلم بهانه میگیرد...
بهانه ی نوشتن،
واژه ها را که رها میکنم موج دلتنگیهایم آشفته تر می خروشــــد !!
دلم اینـروزها بهانه گیــــر شده است
اما.. نوشتن بهانه ی دلم نیست!
دل من بهانه ی تو را میگیرد...
تو که لابلای حرفهایم خودت را پنهان می کنـــی!
نمیدانم آیا هستی و سایه ات نیست...
یا اینکه سایه ای بیش نیستی؟
راستی تو کیستی؟

[ سودابه ]

از: خود

ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭ ﮐﻪ " ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﺩ ," ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻏﻼﻡ ﺩﺭﮔﺎﻫﺖ ﺑﺎﺷﺪ؛
ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﮑﺶ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ " ﺩﻭﺳﺘﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ,"
ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻗﻠﺒﺖ ﺑﺎﺷﺪ ...
ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﮑﻦ ﮐﻪ
" ﺯﻣﺎﻥ " ﺁﺩﻡ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﺭﻭ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻧﻪ " ﺯﺑﺎﻥ ...."

"ﺍﻟﻬﯽ ﻗﻤﺸﻪ ﺍﯼ"

ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﯾﺎ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﯽ؟
چه زیبا می گوید نلسون ماندلا.....
"ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ" ﯾﻌﻨﯽ می خوﺍﻫﻤﺖ؛ ﭼﻮﻥ ﻣﻔﯿﺪﯼ.
"ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﯽ" ﯾﻌﻨﯽ می خوﺍﻫﻤﺖ؛ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻣﻔﯿﺪ ﻧﺒﺎﺷﯽ!
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﮐﺎﺭ ﮔﺮﺍﻥﻗﯿﻤﺖ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﺴﺎﺕ ﻣﻬﻢ، ﻭﺍﺑﺴﺘﻪﺍﻡ،
ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﺁﺑﺮﻧﮓ ﺑﯽﺧﺎﺻﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﮐﻮﺩﮐﯿﻢ ﺍﺳﺖ، ﺩﻟﺒﺴﺘﻪ...
ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﯿﺰی ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﭘﺸﺖ ﺁﻥ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﻢ ،ﻭﺍﺑﺴﺘﻪﺍﻡ،
ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﮐﻮﭼﮏ ﮐﺎﮐﺘﻮﺳﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﻡ، ﺩﻟﺒﺴﺘﻪ...
ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﻣﯽﺁﻣﻮﺯﻧﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ می دﻫﻨﺪ،
ﺍﻣﺎ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﯽﻫﺎ ... دیدن ادامه ›› ﺍﻧﻌﮑﺎﺱ "ﺧﻮﺩ ﻭﺍقعی من" ﻫﺴﺘﻨﺪ...
به کسی که دوستش داری، ""دلبسته"" باش، نه وابسته!!!
هرگز، منتظر" فرداى خیالى" نباش.
سهمت را از" شادى زندگى"، همین امروز بگیر.
فراموش نکن "مقصد"، همیشه جایى در "انتهاى مسیر" نیست!
"مقصد" لذت بردن از قدم هایی است، که برمى داریم!
چایت را بنوش!
نگران فردا مباش،
از گندم زار من و تو مشتی کاه می ماند برای بادها......

برای آسمانی که دلش گریه میخواست...
ابر شدم
برای جنگلی که دلش پرسه میخواست...
راه شدم
برای کویری که دلش ستاره میخواست...
شعله شدم
برای تو که دلت شور میخواست...
ترانه شدم
پس تو فقط مرا بشنو...
و همگام با طپش های نا آرام قلبت
زمزمه ام کن...!

6/تیــر / 94
[ سودابه ]
با اندکی ویرایش از یک دوست گرامی

سادگی را دوست دارم
چون لحظه های ناب را در زندگی مان رقم میزند.
از تجمل گریزانم چون ارمغانش شیرینی کاذبی ست که
به اندک زمانی جایش را به طعم گس زیاده خواهی خواهد سپرد.
دلبستگی را دوست دارم
چون نبض ثانیه ها معنای زنده بودن را بیادم می آورد.
از وابستگی واهمه دارم
چون واژه زنجیر را مقابل چشمانم نمایان میکند.
بیا ساده باشیم و همه ی شادی های کوچک را با هم جشن بگیریم
بیا با مهر دلبستگی هامان را به هم گره بزنیم تا لحظه لحظه ی زندگی را
زندگی کنیم...
پنجم . تیر . نود و چهار