به نظرم در مورد این فیلم میشه خیلى حرف زد ولى من سعى میکنم به نکاتى درباره فیلم بپردازم که خیلى توجه من رو جلب کرد:اول از همه میخوام درباره کارگردانى فیلم صحبت کنم،کارگردانى این فیلم رو هومن سیدى بر عهده داره و میتونم به جرعت بگم که هومن سیدى کارش رو در این فیلم به بهترین شکل ممکن انجام داده و میشه گفت که یک سیر صعودى کامل رو طى کرده.اولین فیلم سیدى "آفریقا" بود که به نظرم فیلم ضعیف و حوصله سر برى بود چه از لحاظ فیلمنامه و چه از لحاظ کارگردانى ،سیّدى قدم بعدیش رو محکم تر برداشت و با فیلم "سیزده" ثابت کرد که میتونه کارهاى قوى هم بسازه و هنوز میشه به عنوان کارگردان بهش فرصت داد تا فیلمهاى بهترى رو کارگردانى کنه،سیّدى در فیلم سیزده سوژه خاص و متفاوتى رو انتخاب کرده بود که نشان از جرعت و خلاقیت بالای اون داره و این سوژه خوب رو با یک فیلمنامه رئال و باورپذیر و یک کارگردانى قابل قبول تبدیل به یک فیلم جذاب و دیدنى میکنه،و حالا هومن سیّدى در فیلم اعترافات ... هم دوباره یک حرکت رو به جلو داشته ولى به یک شکل متفاوت تر یعنى با انتخاب یک سوژه تکرارى(اعتیاد و آثار مخرب آن بر زندگى)ولى با یک شیوه پرداخت متفاوت و جذاب.
از نقاط قوت دیگه فیلم میتونم به فیلمنامه خلاقانه و متفاوت اون اشاره کنم که من به شخصه نمونه اش رو در سینماى ایران ندیدم.سیدى اتفاقات و داستانک هاى مختلفى رو در بسترى با موضوعیت اعتیاد و اثراتش بر زندگى روایت میکنه ولى شیوه اى که توسط آن، داستان را روایت میکند یعنى ایجاد یک فضاى سورئالیستى بیشتر از هر چیز توجه مخاطب را جلب میکند،سیّدى با بهره گیرى از یک سرى مفاهیم فلسفى و بنیادین مثل زمان،حافظه،واقعیت،خیال و رویا،یک داستان ساده درباره یک آدم معتاد رو تبدیل به یک داستان غنى،جذاب و پیچیده میکنه که میتونه با مغز مخاطب بازى کنه.در این فیلم دیالوگ یا به عبارت بهتر مونولوگ هاى خیلى خوب و تاثیرگذارى وجود داره که همون طور که از اسم فیلم پیداست درباره تفکرات و اعترافات مردیست که حافظه خود را از دست داده.و حتى من فکر میکنم هومن سیّدى میتونست فیلمنامه این اثر رو در قالب یک رمان منتشر کنه چون واقعا فیلمنامه اى که نوشته بود داراى ویژگیهاى ادبى و رمان نویسى ... دیدن ادامه ›› بود.
و در آخر چیزى که بیشتر از همه توجه من رو جلب کرد بازی فوق العاده سیامک صفرى بود. صفرى با ایفاى این نقش ثابت کرد که میتونه نقشهاى دشوار رو به زیبایی بازى کنه،من در گذشته هم کارهاى سیامک صفرى رو در تئاتر دیده بودم و همیشه یکى از بازیگرهاى مورد علاقه من در زمینه تئاتر بوده و با اینکه اصلا چهره و استایل جذابى نداره ولى واقعا با فنون ریز بازیگرى آشناست و همیشه روى صحنه به بهترین شکل ممکن نقش هاش رو ایفا میکنه و امّا حالا یعنى روى پرده سینما هم خودش رو ثابت میکنه و با توجه به گریم سنگینى که داره بازى بسیار دیدنى از خودش به نمایش میگذاره و باید به قطع بگم که اگر سیامک صفرى با اون بازى عالیش توى فیلم حضور نداشت،قطعا جذابیت فیلم تا حد چشم گیرى کاهش پیدا میکرد.و انصافاً در مراسم اختتامیه جایزه بهترین بازیگر مرد رو باید بهش میدادن ولى یه جورایى در حقش ظلم کردن ،البته من تعریفهاى زیادى هم درباره بازى سعید آقاخانى در خداحافظى طولانى شنیدم ولى فکر نمیکنم که بازیش تو اون فیلم بهتر از بازى سیامک بوده باشه.

به نظرم "من دیه گو مارادونا هستم" فیلم متفاوتیه البته متفاوت نسبت به جریان سینمای ایران نه متفاوت نسبت به سایر آثار بهرام توکلی. بهرام توکلی باز هم تو این فیلم مثل فیلمهای قبلیش خیال و واقعیت رو به چالش میکشه و مرز بین این دو رو از بین میبره. این فیلم یک فیلم کمدی هستش و خیلی ها بعد از شنیدن کلمه کمدی فکر میکنن که باید برن سینما و فقط بخندن در صورتی که این فیلم خیلی نمیتونه خنده دار باشه ولی با طنز تلخ یا کمدی سیاهی که توش وجود داره میتونه مخاطب رو به فکر فرو ببره و البته در بعضی جا ها بخندونه اونم یک خنده تلخ.
یکی از نکاتی که تو فیلم وجود داره اینه که فیلم یکی از اخلاقهای بد ما ایرانی ها رو که از کاه کوه میسازیم و یه مشکل کوچیک رو به یه بحران بزرگ تبدیل میکنیم رو نقد میکنه و به نظرم این موضوع یکی از نکات مثبت فیلم بود. به جز این مورد فیلم نقاط قوت زیادی داشت کارگردانی بهرام توکلی خیلی سطح بالا بود و اون فضا و جو متشنج و پر از دعوای داستان رو با یک نظم خاص در آورده بود. بازی بازیگرها همه یکدست و خوب بود مخصوصا بازی صابر ابر و بابک حمیدیان که زیاد به چشم نیومد و دیده نشد و بیشتر بازی گلاب آدینه و هومن سیدی که واقعا هم خوب بودن دیده شد. یکی دیگه از نقاط قوت فیلم هم به نظرم پایان فوق العاده فیلم بود که همه تماشاگرها رو راضی کرد و یه نقد و کنایه ای هم بود به پایان بعضی فیلمها که امروزه در سینمای ما ساخته میشه و اکثرا با یه هپی اندینگ مسخره سر و ته فیلم رو هم میارند.ولی یه مشکلی که به نظرم در مورد جذب تماشاگر تو فیلم وجود داره اینه که هم اسم فیلم و هم پوستر و هم لیست بازیگران فیلم یه خرده غلط اندازه و بعضی از تماشاگرها انتظار دارن برن و یه فیلم کمدی شاد و خانوادگی با چاشنی فوتبالی ببینن ولی فیلم اصلا این طور نیست و نمیتونه این جور تماشاگرها رو راضی نمیکنه.