وقتی بعد نمایش از تماشاخانه دراما امدم بیرون هم احساس میکردم بازیگرم انگار یه اسپات لایت گنده افتاده رو سرم.. و هرجا میرم زیر نظرم ..میخواستم نفس نکشم فکر نکنم نشنوم نمیشد میخواستم نباشم نفهمم انجام ندم باز هم نمیشد
چقدر خوبه که دیگه مجبورم و سعی کنم بهتر ببینم بهتر رفتار کنم بهتر بازی کنم بهتر زندگی کنم

اولن به کارگردان به خاطر جسارت و ریسک بالا برای انتخاب این کار برای اولین تجربه کارگردانیش تبریک میگم
دومن یه ستایش دوست داشتنی به پیرهانتکه جانان
سومن اگه میخوایین یه حس جدید تو وجودتونو کشف کنیین به این تیاتر بیرید
چهارمن من بوروشو کارو مساوی کل ٤٥ دقیقه و کل حرف هانتکه میدونم ممنون از طراحیش
پنجمن این قشنگ ترین اهانطی بود که تاحالا به من شده