می شنویم و تصور می کنیم که دیده ایم. آنقدر شنیده هایمان را برای خودمان تکرار می کنیم که باورمان می شود واقعا دیده ایم و غرق در توهمات خود زندگی می کنیم. چه اهمیتی دارد دیگران چه میکشند از این شنیدنی های نادیدنی؟!

این خلاقیت زیبا رو دوست داشتم ، هرچند که شاید قسمت هایی از کار را متوجه نشدم. اما کلیت کار و حرف هایی که گفته شد و بازی هایی که دیده شد را دوست داشتم. بازی " مونا احمدی" بسیار قابل ستایش بود و همینطور شجاعت کارگردان برای گنجاندن این همه ایده خلاقانه در کار.

دست مریزاد و خدا قوت