دوبار به تماشای کالیگولا نشستم،
یکبار در تئاتر هما و یکبار در تالار وحدت،
و هر بار در دنیایش غرق شدم..

بنظرم اجرا در تیاتر هما، خیلی گیراتر بود و در تالار وحدت جذابتر،
(جدا از مسائل راحتی و صندلی‌ها و بالکن هما)
برای مثال در تئاتر هما من به وضوح اشک‌های بانو پانته‌آ پناهی‌ها رو در صحنه‌ی مومیایی کردن می‌تونستم ببینم و صحنه‌ی قتل کائسونیا - اون مشاجره و معاشقه،، سعی کائسونیا برای پیاده شدن از قایق و ضربه‌های ناگهانی کایوس که دوباره به داخل قایق می‌انداختش،، اون تازیانه‌ی رگبار سنگ‌های مذاب و پراکنش خاک و شن و تندیس‌وارگی کائسونیا - بمراتب خیلی با شکوه‌تر و تاثیرگذارتر اجرا شد، طوری که بی اختیار گریستم. موسیقی عالی و سینک و همراهی خوبش با پیشرفت ... دیدن ادامه ›› صحنه‌ها (اوج موزیک با اوج بازی) باز در اجرای اولی که دیدم بهتر بود مخصوصن در صحنه‌ی انداختن صندلی‌ها و دوباره چینش غلام با موزیک You Cut Her Hair ویا همراه با کایوس که میگه طعم دهنم نه خون است نه مرگ نه تب و موزیک Taste of Blood. در تالار وحدت ویدیوآرت تصاویر گردش ماه به جذابیت صحنه افزوده بود که در هما به شکل خوبی اجرا نشده بود.
در مجموع کار فوق‌العاده‌‌ای بود و اگر به عمق حس نقش‌ها و بازیها (مثل صحنه‌ی آزاد شدن غلام) و دیالوگ‌ها (مثل مناظره‌های کایوس و هلیکون یا کایوس و کائسونیا یا کایوس و اسکیپیون) دل می‌سپردی، بغضی در تأمل صحنه به صحنه‌شان فرایت می‌گرفت.

برای همه عواملش دلی شاد و پر امید آرزو میکنم