جناب فرد کهن گرامی؛ بحث خوبی را مطرح کردید...معضلی که اکثر ما با آن برخورد کرده ایم، بارها برایمان غیر قابل تحمل شده و اعصابمان را خورد کرده ولی وقتی از سالن بیرون آمده ایم همه چیز را فراموش کرده ایم... بسیار عالی است که به این مساله پرداختید و برای آن راه حل ارائه کردید. فقط یک نکته ای که در نوشته تان با آن مخالفم و ممکن است همه ی آن را تحت الشعاع قرار دهد، خارج کردن سینما از دایره ی بحثتان است... حتی اگر ناهنجاری هایی که لیست کردید را با اغماض در نمایشهای کمدی مجاز بدانیم، به نظرم به هیچ وجه در سینما و در مورد هیچ نوع فیلمی مجاز نیستند.

من در ملاقات بانوی سالخورده در سالن خلیج فارس ( شایدم اسمش گوشه بوده) شاهد گریه طفلی بودم که نه والدینش دلشون برا بچه شون می سوخت . نه احترامی برای تماشاچی ها و علی الخصوص بازیگران قایل بودند و ایستاده بهمراه گریه بچه کار رو تماشا کردند .
جالب اینکه مسولین سالن هم در سالن تردد داشتند و جالبتر اینکه اصلا چطوری به این خانواده اجازه ورود به سالن رو دادند ؟؟!!

جناب اهورابنده بزرگوار
کاملن درست میفرمایین، منظورم تمامیت سینما نبوده، آن جمله را سرهم با یک صفت نوشتم یعنی سینمای کمدی و نمایش کمدی، که به فرمایش شما شاید بهتر باشد به فیلمها و نمایشهای کمدی تغییر کند تا خدای ناکرده سوء تعبیر نشود.
کلن در بعضی ژانرها مثل کمدی ترسناک یا فرض کنید سینمای کودک یا کنسرتهای راک یا پاپ و شاد انتظار آن نمی رود که حاضران سکوت اختیار کنند یا از خنده ریسه نروند یا هیجان نشان ندهند چراکه هدف آن اجرا همین خنداندن ترساندن و به هیجان و شادی آوردن است و مردم هم به همین منظور تفریح و شادی و سرگرمی می آیند. این شامل همه مدیومها اعم از تئاتر و سینما و موسیقی ... دیدن ادامه ›› می شود.

خیلی ممنونم از توجه شما و از اینکه در این گفتگو مشارکت میکنین
اگر فکری و پیشنهادی بنظرتان میرسد لطفن عنوان کنین،
امیدوارم به راهکاری برسیم که حداقل کمتر شاهد اینگونه ناهنجاری ها باشیم و همه با احترام به همدیگر از اوقات باهم بودنمان لذت ببریم.

موضوع خوبی رو مطرح کردید
فکر میکنم لااقل برای خواندن یا دیدن یک نمایش تمرکز کافی لازم است وگرنه چه نیاز به دیدن

خانم شفقتی گرامی
حرفتان متین است، یکی از مواردی که باید به آن پرداخته شود همین عزیزان مسوولان و انتظامات سالن ها هستند که همانطور که به عکس گرفتن با آن شتاب عکس العمل نشان میدهند چه خوب است که در چنین مواردی هم تذکری با خوشرویی بدهند و این در حیطه‌ی وظایف آنها گنجانده شود. (مخصوصن این مثال شما که حد غایی آن است، گریه‌ی طفل در سالن تئاتر!)
تذکر وقتی از طرف مسوولین باشد هم تاثیرگذارتر است و هم دلخوری شخصی ایجاد نمیکند.

علاوه بر نکته هایی که مرقوم فرمودیدلطفا به لیستتون استفاده از موبایل در حالت بی صدا رو هم اضافه کنید. اگرچه بی صداست، اما آلودگی نوری ایجاد می کند( یه عده ای هستند که از تئاتر خوششون نیومده یا ... گوشی یا تبلتشون رو در میارن. یعنی وسط اون تاریکی انگار یه لامپ 1000 روشن کردند).