چیزی که بیشتر از همه تو ذوق میزنه اینه که هیچ جنبه لذت بخشی دیداری شنیداری وجود نداره...شما باید شدیدا پیگیر متن باشید تا بفهمید داستان از چه قراره و اگر از داستان خوشتون اومد و تا آخرش پیگیرش بودین لذت میبرید...

همون قدر که نمایش کالیگولا چشم ها رو پر میکنه و زرق و برق داره این نمایش تم سرد و بی روح و خاموشی داره که البته با متن نمایش در یک راستا هست...

اینجاست که ی عده تو 10 دیقه از نمایش کلا متن از دستشون در میره و تا آخر نمایش شدیدا کلافه میشن و عذاب میکشن
ی عده هم کلا میچسبن به داستان و ازش ... دیدن ادامه ›› خوششون میاد

البته خودم چون از دسته کلافه ها بودم با بی حوصلگی پیگیر متن بودم فقط میتونم بگم نمایشنامه ایرانی بی کششی بود و من دوست نداشتم

علت اینکه نمایشنامه ایرانی ها برای خودم جذاب نیست اینه که کنش های لحظه ای مثل نمایشنامه های کلاسیک وجود نداره
در نمایش های کلاسیک شاهد رفتار های پیاپی متقابل هستیم..از ابتدا تا انتهای نمایش که برخی جا ها دامنه این کش و قوس ها بالا تر میره و ی جاهایی خیلی کم میشه
ولی تو نمایشنامه ایرانی ها و مخصوصا این کار کنش های خیلی کمی صورت میگیرن
تم نمایشنامه به این صورت هست که هر شخص 2 دقیقه دیالوگ
میگه و بعد بازی عوض میشه میفته ی گوشه دیگه
حتما میشه گفت این نمایشنامه جذابیت کمی داشته
باید تماشاگر این دیالوگ ها رو در طول نمایش جمع کنه و از ی تایمی به بعد شاهد اثر گزاری هاش باشه

در این شرایط یا بازیگر باید تمام زورش رو بزنه که تماشاچی هارو گرم نگه داره و نزاره تماشاچی بیخیال دیدن ادامه نمایش بشه
به نظرم ی نقص هست...منجر میشه بازیگر انرژی الکی و غیر منتظره ارائه بده
یا کارگردان چشم و گوش ها رو جوری پر کنه که تماشاچی گرم بمونه که تو این نمایش به خاطر تم نمایش شاهد فضای خیلی سرد و بی روحی بودیم....