هلیکون به کالیگولا(درباره حقیقت مرگ) :
این حقیقتیه که آدمها به راحتی با اون کنار اومدن. به دور و بر خودت نگاه کن، این چیزی نیست که مانع نهار خوردن اونها بشه .

امروز این نمایش رو به همراه یه دوست نازنین و حرفه ای تیاتر دیدم.
اپیزود اول انقدر بازی خانم صمدی خوب بود و حس اون لحظه رو منتقل میکرد که عصبی شدم، اپیزود دوم جایی که آقای دادگر سعی میکرد نماز رو ادامه بده بغض کردم، اپیزود آخر... به نظرم
سومی بود و نبودش فرقی نداشت.
به این هم فکر کردم که نقش مقابل خانم صمدی واقعا در هر اجرا یه سیلی میخورن؟! البته.لازمه،منظورم اینه که این سیلی توی بخش اول اوج تخلیه احساسات اون لحظه بود و نبودنش لطمه میزد ولی...
به تهویه سالن و فحش هایی که توی دیالوگ بخش اول بود هم فکر کردم :-(
در کل نمایش خوبی بود. به همه خسته نباشید میگم و تشکر

5شنبه به همراه خواهرم این تیاتر رو دیدم.عالی بود...
آخرین کاری که دیده بودم شکلک بود...از ترس اینکه بقیه نمایشها ممکنه راضیم نکنه و خاطره شکلک رو خراب کنه دیگه نرفتم و منتظر یه موضوع خوب شدم تا 5شنبه
من تازه یعنی 4ماه پیش بازی مافیا رو یاد گرفتم. پیشنهاد میکنم کسانی که به این نمایش علاقمند شدن یه تحقیقی درباره اون بازی بکنن. این نمایش منو یاد اون انداخت. اینکه برای اینکه آدمها رو بشناسی " لازمه جوابها و عکس العملهاشون رو در موقعیتهای مختلف و واقعی ببینی و بسنجی"... هر چند گاهی لازم میشه برای خلق اون موقعیت، نقش بازی کنی یا دروغ بگی، به جاش میتونی آدم روبروت رو بهتر بسنجی ، حالا تصور کنین آدم روبروتون هم همین تصمیم رو داره و جوابی که به شما میده رفلکس واقعیش نیست،بلکه اونم داره یه فضاسازی میکنه که راست و دروغ شمارو بفهمه و شما رو بهتر بشناسه!
پیچیده ست ، نه؟! از همین خوشم میاد...
خلاصه که من از این نمایش لذت بردم. فقط یکم موسیقی بنظرم نامناسب اومد. البته توی این نمایشموسیقی نقش بزرگی نداشت که خوب نبودنش لطمه سختی بزنه ولی همون هم میتونست بهتر انتخاب شه.
به تمام عوامل این نمایش خسته نباشید میگم و :تشکر

دیشب این نمایش رو دیدم...
راستش من زیاد اهل تئاتر نبودم ولی تا دلتون بخواد خوره کتاب. تا شنیدم "عشق لرزه" که از کارای نویسنده مورد علاقه م هست به نمایش درومده ، دلم خواست ببینمش...وارد سالن که شدم و وضع صحنه و صندلیهارو دیدم دلم گرفت، که چرا هنری به این نابی انقدر مظلوم و غریب باید بین طرفداراش نفس بکشه...نمایش رو دیدم باز دلم گرفت که چه اصراری بود که خاطره ی اون داستان قوی جناب اشمیت رو توی یه وقت کم و بدون شخصیت پردازی مناسب کاراکترها مخدوش کنن؟! میدونم بازیگرا سعی خودشون رو کردن، زحمتی که برای کارشون توی اون امکانات ! کشیده بودن قابل احترام بود ولی بهتر از این نمیشد؟ پایان نمایش چه ربطی به پایان کتاب داشت؟ شخصیت مرد نمایش بیشتر کاراکتر طنز شده بود تا یه عاشق که اتفاقا با بیماری و کمردردش و شنیدن جواب نه از معشوقش میباید وضعیت درامتری پیدا میکرد، چرا شخصیت دوست الینا حذف شده بود؟ چرا اشاره نشد الینا قبلا چی بوده و چجوری قبول کرده نقش عشق روزای آخر زندگی ایلیا رو بازی کنه؟ چرا اسم کاراکترای کتاب عوض شده بود؟(دیان شد کتی!)منظورم اینه این تغییر فلسفه ای داشت؟اون آهنگ خنده داری که موقع سفر ایلیا به آفریقا توی صحنه پخش شد فلسفه ش چی بود؟ جز اینکه تماشاچیا به مسخرگی این فضا بخندن؟،... بازم حرف دارم ولی جدیدا عادت کردم به غر زدن، اینو نمیخوام :-)
دستتون درد نکنه، همه به خصوص نقش مامان کتی که صحنه آخر رو خوب کار کرد،
نقش کتی که نگاهاش به ایلیا ، یه نگاه زنونه و واقعی بود،
به ایلیا که حداقل جای خالی یه مرد رو توی نمایش پر کرد!
ممنون

پنج شنبه این نمایش رو دیدم. اجرا و متن رو پسندیدم ولی سالن و چیدمان تماشاشچی ها متعجبم کرد!
نمیخوام غر بزنم چون واقعا زحمات بازیگرا همه چیزو جبران میکرد فقط چیزی که برام جالب بود رو میگم:
توی سایت با کلی دلخوشی ردیف دوم دو تا صندلی رو برای دیدن گرفتم. پنجشنبه بعد از نیم ساعت تاخیر بالاخره سر جامون نشستیم ولی تازه ملت محترم اومدن و هر کدوم به همراه یه "پشتی صندلی"!
اونقدر این جماعت پشتی به دست اضافه شدن که موقع شروعه نمایشما ردیف ششم بودیم!!!
اینجا ایرانه، و تازه ما جماعت فرهنگ دوستش هستیم!!!
همین