وقتی مردگان هیچ گاه بر نمی خیزند :
نمایشی با ابعاد خانوادگی و ناخودآگاه فردی

خانوادگی :
همزمان حرف زدن زن و مرد داستان نمودی از مرگ تبادل نظر و فقدان مهارت خوب شنیدن یک دیگر است، چیزی که از عوامل اصلی تباهی روابط و زندگی های زوج های هم نسل ماست.
گیر کردن مرد مجسمه ساز در سوگ عشق قدیمی که با مواجهه ی مجدد پس از سال ها نه تنها بهبود نمی یابد بلکه چون باعث شکسته شدن تصویر رویای خوشبختی در صورت وصال می شود منجر به تشدید وخامت حال مجسمه ساز گردید. از طرفی پچ پچ های زن سیاه پوش در گوش مرد مجسمه ساز می تواند نمادی از تقلای آنیما( زن درون) برای دیده شدن باشد که سرکوبش و نشناختنش منجر به تخریب تمام روابط قبلی فرد و علی الخصوص ازدواجش شده. در همین راستا تأکید بر بچه های کشته شده ، نمادی از کودک درون مرده ای است که شاید چندان بی ربط به احوالات هنرمندان امروز ما نباشد ، هنرمندانی که هنرشان را از درد خلق می کنند نه از توانمندی کودک درون ... دیدن ادامه ›› که اصالتأ بخش خلاق و هنرمند درونی هرفردی است اگر به درستی شناخته شود.
از سویی همسر مجسمه ساز نماینده ی زنانی بود که با امتداد زندگی تباه کننده، وارد بازی روانی " من خوبم تو خوب نیستی" می شوند تا نوازش روحی را که بایستی از شریکشان بگیرند با یک بازی مخرب روانی جایگزین کنند چرا که به بلوغ ترک رابطه ای که در آن جایگاهی ندارند نرسیده اند.

ناخودآگاه فردی :
از سوی دیگر این نمایش پر است از نمادهای ادیپی همچون رسیدن به بالای کوه که از نگاه روان تحلیلی سنتی( فروید) می توان تعبیر از اوج لذت جنسی باشد که به نظر می رسد برای شخصیت های این نمایش اتفاق نیفتاد و تنها در حد یک آرزو یا وعده باقی ماند. همچنین تابوت های ایستاده ای که تابوت بودنشان به وضوح به معنای مرگ بود اما استاده بودنشان باز هم از دیدگاه روان تحلیلی سنتی می توانست نمادی از اندام تولید مثل مردان باشد که جمع این تناقض به دو طیف غریزه ی مرگ و زندگی که محور زندگی روانی انسان هستند( از منظر دکتر زیگموند فروید) اشاره داشت و بسیاری موارد دیگر که به علت تخصصی شدن بحث از ذکرشان خودداری می کنم.

در پایان اجرای قوی و موسیقی به شدت اثر گذار این کار از عواملی است که بدون در نظر گرفتن هر نوع تعبیر و تفسیری این نمایش را به اثری با ارزش و دیدنی تبدیل می کند.

شهرزاد مقدادی
Instagram.com/shahrzad_poem