در ابتدا دوست دارم یه تبریک بزرگ صمیمانه بگم به دست اندر کارهای تئاتر حرفه ایی و خوب باران. تا به حال برای من پیش نیومده از این تئاتر/تماشاخانه خوشحال و "متفکر" بیرون نیام! باعث افتخار من بود که به طور تصادفی در مراسم افتتاحیه باشم از اونجایی که در موقع خرید به این موضوع دقت نکرده بودم و کمی تعجب کردم وفتی دیدم مراسم افتتاحیه هم هست. (چه خوب!)

از نظرم بازی ها روون و محکم بود و می شد اعتماد به نفس رو که تو بازیگرها موج می زد دید. میزانسن رو هم دوست داشتم. ساده، مدرن، خلاقانه و عجیب بود. در مورد خود نمایشنامه باید بگم شخصا" من از این تیپ نمایشنامه ها که مخاطب رو تا به انتهای داستان با ولع کنجکاوانه ای می کشونه اما در انتها تمام سوال هاشو بدون جواب می ذاره و وادارش می کنه به فکر کردن و به چالش درونی می کشوندش، خیلی لذت می برم! من هنوز درگیر داستانم و از نظر من این نشون دهنده موفقیت یک کاره! حتی دوست دارم یه بار دیگه بهتر ببینمش! فکر می کنم این خاصیت کارهای مدرن باشه در سینما هم یه جورایی این مسئله به چشم می خوره. ما دیگه یه کار کلاسیک شسته رفته نمی بینیم که در آخر حتی نتیجه گیری رو هم به مخاطب بگه! انتهای کار مدرن و پست مدرن بازه! و فک می کنم نیاز الان ما به اینجور نمایش ها باشه...

من که لذت بردم از لحظه لحظه نمایش و دیدنش رو به دوستان صد در صد پیشنهاد می کنم. :)