نمایش خوبی بود! طراحی صحنه من را یاد سکانس های آخر فیلم اینر استلار انداخته بود که پدر در فضای اتاق خواب با دختر و گذشته خودش در میان مکعبهای زمان حرف میزد! در واقع نمایش در ذهن ابن ملجم اتفاق می افتاد! مثل وسوسه ها! رویای مادر! اونجایی هم که صدای اخبار آلمانی و فرانسه می آمد من رو یاد نظریات یونگ درباره ناهشیار جمعی انداخت! انگار ذهن همه تروریستهای تاریخ در ذهن ابن ملجم به اشتراک گذاشته شده بود... مرسی آقای نعیمی و هنرمندان عزیز و گرامی! لذت بردم! به امید اجرای نمایش های بعدی