من این شکل نظر را از فیلم زیاد دیدم.آخه هومن سیدی نمیخواست خیلی به موضوع شهلا جاهد دامن بزنه و فقط میخواست نگاه خودش و برداشت خود هومن سیدی از این موضوع را نشان بدهد.
به نظرم شخصیت ها خاکستری بود و توی اتالوناژ هم سعی شد رنگ تصویر ها و قاب ها هم رنگ آمیزی زنده و رنگ روشن هم ندارد خیلی هومن سیدی هوشمندانه فیلم را ساخته.این فقط نظر بنده هست همین.با ارزوی موفقیت و سال خوب

جناب دانش، با نظر شما کاملا موافقم. وقتی در ابتدای فیلم این جمله مطرح میشه که شباهتها تصادفی هست، میشه از همین تصادف استفاده کرد و داستان رو تا اونجایی که میشه پرورش داد و اون رو از یه بازبینی ساده به یه فیلم کرایم / میستری قوی تبدیل کرد. حسی که فیلم به آدم میده اینه که عوامل فیلم هم چیزی بیشتر از اونی که تماشاچی میدونه رو نمیدونن! همه چیز خیلی ابتدایی و ساده (هرچند که سعی داره پیچیده بنظر برسه) به این سمت میره که خسرو پارسا گناهکاره! اما همونطور که عرض کردم، پارسا دو نفر شاهد داره که موقع قتل اونجا حضور نداشته. همین! این تنها چیزی هست که توی فیلم وجود داره که بنده و شما هم میدونیم. فیلم چیزی بیشتر از ما نمیدونه. نمیدونه که چرا حنا با وجود اینکه از نامردی خسرو توی دادگاه به شدت منقلب میشه، اما سکوت اختیار میکنه. چرا؟ دلش سوخته؟ چیزی برای از دست دادن نداره؟ دلش برای فرزند خسرو سوخته؟ از کاری که کرده خجالت کشیده؟ دقت کنین! ما توی ایران زندگی میکنیم! قرار نیست ده سال حبس رو تحمل کنه و بیاد بیرون. قراره اعدام بشه! برای همین برای این سکوت که به مرگ منجر میشه باید خیلی دلیل قانع کننده ای ارائه بشه. چیزی فراتر از دلسوزی و عذاب وجدان.

دوستان اگه به صفحه ترسناک حوادث روزنامه اون روزا و گزارش درباره این اتفاق و اون فیلم مستند در مورد این مرگ اون اوایل به ناصر محمدخانی ربط دادند و نمیدونم چی شد که شهلا جاهد اومد و اوضاع تغییر کرد.
ولی خیلی متاسفم که فیلم به این خوبی نا دیده گرفته میشه و سانس کم داده شده.قدر هومن سیدی باید بدونیم همین