همیشه تک گویی و قصه سر دادن خسته کننده و ملال اوره اما کارگردان با دخالت دادن تماشاچی در کار و مخاطب قرار دادن بی پرده با تماشاچیان مثل یک کاره پرفرمنس این یکنواختی رو جبران کرده بود
اما این درگیری مخاطب باعث میشد منولوگها خوب دریافت نشه و مخاطب متوجه خودش بود تا گفتار این تنقض برا من تا حالا حل نشده
این تاتر مرزی بود بین رویا و واقعیت
اینکه ما نمیدونیم این روزار واقیت ماست یا رویا دیشب ما ؟
ویا روبا دیشب ما خوده واقعیت نیست؟

من توقع به بستار و جمع بندی پر شاکله تری بودم در اخرین پرده