یادداشت کیومرث مرادی درباره نمایش کسوف
تیتر : نمایشی سراسر عاشقانه
همیشه از خودم در جهان نمایش می پرسم نمایش شاعرانه چیست؟ شاعرانگی کجاست؟ چطور شاعرانگی در ما شروع می شود! و از دیشب این صدا در گوش من می پیچد: چه گپ زدی؟
شاعرانگی یک نمایش در نگاه هنرمند خالق اثر به سوژه و قصه ایی است که خلق می کند. این شاعرانگی یک اثر نمایشی را به وارستگی متفاوتی می کشاند و به طور مستقیم ابعاد عمیق تری از تماشاگر را تسخیر می کند. این شاعرانگی توام با شخصیت ها و شخصیت پردازی های بدیع، قصه ایی عمیق و متفاوت و ساختار إجرائی خاص است. إبعادی که در همان ابتدای نمایش به طرف ات پرتاپ می شود، جادویی که در همان ابتدا تماشاگران را به سادگی با خود می برد. اتفاقا در این نگاه عمیق و شاعرانه ، خیلی نیازی به کارهای عجیب بر روی صحنه نداری ؛ و چه زیبا این اصل را در نمایش می بینی نمایش به سادگی شما را به درون خود و به عمق قلب خود دعوت می کند و به دور از هر شعار پردازی قصه یک عشق قرن ٢١ را در یک منطقه صفر مرزی به زیبایی به تصویر می کشد.
منطقه ایی که میان جهان شاعرانگی و حقیقت است ، میان جهان عاشقانه امروزی و تنهایی های قرن بیست ... دیدن ادامه ›› و یکمی است.
متنی شاعرانه با کارگردانی هوشمندانه و البته با بازی های عاشقانه ؛ که نمایشی را رقم می زند که من به آن لقب نمایشی شاعرانه می دهم. نمایشی که موفقیت خود را مدیون بازیگران و کارگردانی است که بیشتر از آن که خودنمایی کند در موقعیتی سخت، عمیق و پیچیده ما را قرار می دهند و تو ناگهان خود را مرد افغانی می بینی که سخت عاشق است. مردی تنها به دور از خاک و وطن، اما عاشق.
"کسوف" نمایشی است که من دیشب با أشک و خنده برای عظمت اش که در أوج سادگی بود به پا خواستم و برای دوستانم أیوب گرامی که حالا نگاهش به جهان پخت تَر و تیزبین تَر شده ، حمید جان آذرنگ و بانو نسیم جان ادبی کلاه از سرم برداشتم.

کیومرث مرادى