از دیشب که این نمایش را دیدم «Welcome to the Machine»ِ پینک فلوید و "این بود زندگی"ِ حسین پناهی در ذهنم تکرار می شود، هر چند که نمایش از بحث همیشگیِ "ماشین در خدمت انسان یا انسان در خدمت ماشین" فراتر می رود.
میزان فکر و خلاقیت و تلاشی که صرف کار شده، ستودنی است و وجود کارگردان جوان و کار اولی، اگر خود زیر چرخ دنده های دنیای تئاتر -که کم کم مانند سینما به یک صنعت/تجارت/هنر تبدیل می شود- و جریان زندگی روزمره خرد نشود یا مانند شخصیت اول نمایش و بسیاری دیگر به یک «ماشینیستِ» صرف تبدیل نشود، نویدبخش آثار قابل تأملی است.

پی نوشت: جای حسرت دارد که چنین نمایش های پر زحمت و فکر شده ای برای صندلی های خالی اجرا شوند. هر چند که به قول بورشرت نمی شود کسی را که دنبال کیک آمده، با نان سیاه سیر کرد.