در این نمایش دنیای زنانه در قابهای مختلفی از پرده های زندگی (تولد تا مرگ) با همان کلیشه ی رایج تصویر زن خوب در خانه داری و همسرداری و مادر ازخودگذشته خلاصه شده است که تنها بعنوان برآورده کننده ی نیازها و آرزوهای دیگران مورد توجه و ارزشگذاری نمایش قرار گرفته نه هویتی مستقل و موثر که با احساس رضایتمندی از دستاوردهایش طی گذشت زمان و کسب تجارب انسجام یافته باشد تا عمرش در انتظار و فقدان دیگران به یاس و نومیدی ختم نگردد.

یونگ نظریه پرداز و پایه گذار روانکاوی تحلیلی در تعریف انسان به مثابه موجوداتی اجتماعی از دو مفهوم تحت عنوان "نقاب" و "سایه" نام برده و اینگونه مطرح می کند که پرسونا یا شخصیت بیرونی، واسطه ی بین ایگو (خوداگاه محض) و دنیای واقعی پیرامون است. در واقع پرسونا نقاب ایگو است یعنی تصویری که فرد به جهان بیرون عرضه می کند. پرسونا در ارتباط مستقیم با طبقه اجتماعی،شغل،فرهنگ وملیت شکل می گیرد. انسان در موقعیت های مختلف از صورت های گوناگون استفاده می کند اما در نهایت یک نقاب عمومی را پذیرا شده و یک تصویر کلی از خود می سازد و تا جایی که توازون شخصیت بهم نخورد این ماسک می تواند عامل سازنده و محرک و مبنای رشد شخص باشد.
از طرفی سایه متشکل از صفات و مشخصات و حالاتی است که فرد نمی تواند در خود متصور باشد. سایه تصویر معکوسی از نقاب را در بر می گیرد یعنی هر ویژگی که برای پرسونا مردود و ناپذیرفتنی است. مثال مشهود و قابل لمس آن هنگامیست که کسی از چیزی که اصلا نمی تواند در دیگران تحمل کند شکایت می کند و یا در زندگی روزمره موقعیتهایی برای هرکس پیش می آید که گفتار و رفتاری (مثلا خصمانه) به نحو و به حدی از وی سر می زند که نه خود شخص و نه دیگر اطرافیان به هیچ وجه توقع آن را از او نداشته اند. اینجاست که سایه ی فرد خود را نشان می دهد.
رابطه معکوس نقاب و سایه چنان است که هرچه ویژگیهای هرکدام مثبت باشد یا منفی بازتابش در دیگری منعکس است برای نمونه یک پرسونای شجاع سایه ای ترسو دارد و یک نقاب آگاهی سایه ی نادانی دارد این تناقض در سخن معروف سقراط متجلی است که می گوید من همین را می دانم که هیچ نمی دانم.
در نمایش خدای کشتار شخصیتها در عرصه ی اجتماع و حضور در یک گردهمایی چهارنفره، هر کدام نقابی از رفتار های انسانی و متمدنانه و متجددانه به چهره ... دیدن ادامه ›› دارند و سعی می کنند در پس نقابی که حاصل سالها تحصیل و فعالیت و رشد وجهه ی اجتماعی شان است، حل مساله کنند از این رو هرکدام از آنها می خواهد تا فرزندان را منطبق با نقاب خود به رفتار مطلوب دعوت نماید لیکن در این مسیر تعارض و اختلاف میان پرسونای هریک باعث اصطکاک و شکست نقاب ایشان و سپس پرده برداشتن از سایه هایشان می شود. و این پرده برداری با می گساری تشدید می گردد همان زمانی که هر یک نقاب از صورت برداشته و با بازخورد خود واقعی گرفتار و درگیر می شوند جایی که ناخودآگاه در مقابل خودآگاه قرار می گیرد چرا که انسان ذاتا آموخته است تا قسمتهای کمتر خواستنی خود را معمولا رد نماید و یا نسبت به آن تجاهل پیشه سازند و در خدای کشتار همین مواجهه ی ناخواسته و گریزناپذیر با واقعیت است که غم انگیزترین شب زندگی شخصیت های نمایش را برایشان رقم می زند.
نمایشنامه ی یاسمینا رضا داستان زندگی خنده دار و در عین حال اسفناک انسان معاصر را میان چهارنفر با چهار نقاب متفاوت که هریک نماینده ی طیفی از مدرنیزه (یک زوج دولت و سرمایه، زوج دیگر مردم و صنعت) هستند را به زیبایی روایت می کند و آقای علی سرابی با پرداخت بیشتر وجه کمدی متن و استفاده از بازیگران مناسب برای هر نقش یک تیاتر دوستداشتنی، مفرح و انتقادی را به صحنه برده است.

در مکتب تحلیل رفتار متقابل، کودک در سالهای اولیه، بر اساس شناختی که از جهان به دست می آورد، داستانی برای زندگی خود در نظر می گیرد که به آن پیش نویس زندگی می گویند. هر پیش نویسی به یک پایان و سرانجام ختم می شود. در بزرگسالی این مفهوم به گونه ای نمود می یابد که ما با انجام یک سری اقدامات و اجتناب از ارتکاب افعال دیگر، زمینه را برای حرکت به سوی سرانجامی از قبل تعیین شده و محتوم مهیا می سازیم. پیش نویس زندگی شامل آرزوها، باورها، روشهای حل مساله، ترسها، نگاه و بینش مان به جهان پیرامون باعث می شود ما مرتکب انتخابها و تصمیمات درست و یا غلطی بشویم و این گونه نمایشنامه زندگی خود را رقم بزنیم.
همانگونه که در صور فلکی نشان داده شد، در هر موقعیتی هر شخص می توانست به نحوی متفاوت تصمیم گرفته و رفتار نماید به گونه ای که به طور کل مسیر زندگیشان را تغییر دهد.
اما نکته جالب اینکه، در اخر مهم نیست ما چه برگزیده ایم، چگونه زندگی کرده و پیش رفته ایم، پایان تمام اینها جدایی و مرگ است. همه ما ضمن تفاوتهای اساسی و فاصله فراوان، همانند ستارگان یک پیکره آسمانی تداعی گر یک مفهوم عام و تابع آناتومی کل هستیم همانگونه که هیچ کس نمی تواند آرنج خود را بلیسد.
تماشای صور فلکی، نمایش قابل تامل و جذابی که توسط خانم فکرآزاد و آقای جنابی به زیبایی اجرا می شود را به دوستانم پیشنهاد می کنم.

داریوفو نویسنده شاخص معاصر ایتالیایی و خالق مرگ تصادفی یک آنارشیست که در سن هفتاد سالگی نوبل ادبی را به خود اختصاص داد. از ویژگی های نمایشنامه های او زیبایی نگاهش به مسایل جهان شمول، اینده نگر و ظریف انسانی است.
کمدی افسانه ببر با بهره گیری از فضاسازی قوی نویسنده و کارگردانی ماهرانه اقای عاملی در کنار خلاقیت او در ایجاد افکت های جذاب شنیداری و هنرمندی اقای هاشمی( که حقیقتا با اجرای زیبای خود،جذابیت نمایش را چندین برابر کردند و توانستند مخاطب را لحظه به لحظه با خود همراه سازند) در زمره نمایش های تحسین برانگیز قرار می گیرد.
کمدی جاری در این نمایش بسیار زیبا و دوست داشتنی، از جنس طنز و نه هجو ،ضمن انکه طی اجرا مدام لبخند را به لب تماشاگران می نشاند، مخاطب را دعوت به تعمق در مسائل روز می کند.
در پایان اینکه کمدی افسانه ببر نمایشی است زیبا و درخور توجه، که دیدن ان را به دوستان عزیزم توصیه میکنم.