"مرد بالشی"را چشم در راهیممممممممممممممممممم

نمایش خوبی بود
پر از تصویرهای رویاییی
یه تجربه که شاید به این زودی ها نتونین تجربه ش کنین
پس برین ببینین
تا جمعه م بیشتر نیست اجراش

داستان این اثر برگرفته از تاریخ مبارزه‌های سازمان‌های چپ در ایرانه.قسمتی از زندگی مردان و زنانی که طی سال‌های پر آشوب تو خونه‌های تیمی به صورت مخفی زندگی می‌کردن

"قدم زدن با اسب" کمی تئاتر و کمی فیلم ه؛ هم زمان با اجرا، روی پرده که کنار صحنه ست فیلمی از قصه‌ای که قهرمانان نمایش اونو را تعریف می‌کنن ، پخش می‌شه

زنان و مردانی که با سیانوری در زیر دندان و اسلحه‌ای در دست با مرگ بیشتر آشنا بودند تا با زندگی.

فردا آخرین اجرای نمایش"نگاهمان می کنند" در تماشاخانه مسعودیه

یادداشت عباس جهانگیریان بر نمایش"نگاهمان می کنند"
انتخاب عنوان هوشمندانه ی نمایش«نگاهمان می کنند»به تماشاگر کمک می کند تا در رَصد مناسبات اجتماعی و کشف اعماق جامعه در دهه های پشت سر، به شناخت بیشتری برسد و فراموش نکند که از چه دالان های هولناکی گذشته و خواهد گذشت!
نمایش" نگاهمان می‌کنند" نوشته‌ نغمه ثمینی به کارگردانی محمدرضا اصلی این روزها در عمارت مسعودیه به روی صحنه می‌‎رود. نمایشنامه‌ای با مضمون اجتماعی که معضلی را به تصویر می‌کشد که زندگی انسان معاصر را تحت الشعاع قرار داده و یکی از دغدغه‌های اوست.

به همین بهانه عباس جهانگیریان نویسنده و پژوهشگر یادداشتی را بر این نمایش منتشر کرده است.

نگاهشان می کنند

تئاتر امروز ایران با حضور جوان های خلاق و با استعداد، جانی تازه گرفته و تداوم این حضور می تواند ما را به آینده ای ... دیدن ادامه ›› بهتر امیدوار کند.

مرزهای اجرایی از مجموعه تئاتر شهر و ایرانشهر و سالن های رسمی، دولتی و شبه دولتی فراتر رفته و گویا می رود تا در هر کوی و محله ای ، این نسل خودجوشِ نوخاسته، چراغی روشن کند و به تئاتر کم جان ایران، نفسی تازه بدمد.

نمایش«نگاهمان می کنند»نوشته نغمه ثمینی و به کارگردانی محمدرضا اصلی را برای دومین بار دیدم و این بار در تماشاخانه مسعودیه.

انتظار نداشتم با توجه به دور دوم اجرای نمایش سالن پر باشد ولی برخلاف تصورم مردم به تئاتر رو آورده اند و اکنون نوبت دولتمردان و متولیان تئاتر است که با خانوادهی بزرگ نمایش همراه شوند و صدایشان را بشنوند.

سال گذشته"نگاهمان می کنند"را با همین گروه، در سالن ناظرزاده ایرانشهر دیده بودم اما این بار در سالن گرد و سه سویه مسعودیه، به نظرم صمیمی تر آمد.

دیوار فرضی برداشته شده و بازیگران در صحنه ای "شبه جزیره ای" ظاهر می شوند و تماشاگر امروز بسیار شفاف تر و نزدیکتر نگاهشان می کنند.

نمایش در سه اپیزود نوشته شده و این سه اپیزود با یک مضمون مشترک به هم پیوند می خورد؛ این که فضای زندگی مان را دارند شیشه ای می کنند! و حریم خصوصی طبعا در یک جامعه اخلاق گریز و ناهنجار و نامتعادل، معناها و مرزهای خود را از دست می دهد.

اگر واقعیت است که این مصداق ها، نمودها و نمادهایش را پیش رو داریم و اگر خیال و توهم است که این توهم هم ریشه در واقعیت های دور و نزدیک جامعه ما دارد که بخش هایی از جامعه در گذشته آن را تجربه کرده است.

و اکنون این واقعیت ها، در پس غبار زمانه چهره ی پنهان و روح آزرده ی خود را به ما باز می نماید!

چه می شود که مردمانی نجیب و امانت دار؛ در چرخشی دیگر، به ناگهان حریم شکنی می کنند و در زندگی خصوصی یکدیگر سرک می کشند؟ این سرک کشیدن ها و حریم شکنی ها، در جریان و جرگه ی اقتصاد کثیف هم قرار می گیرد!

همدلی ها به ناگهان به بدخویی و بدخواهی می گراید و بنیاد و کیان خانواده و اخلاق فرو می ریزد.

جای خالقان این شرایط روی صندلی تماشاخانه ها خالیست تا با نگاهی دیگر نظاره گر آدم های مخلوق خود باشند.

روی دیگر«نگاهمان می کنند»سگ کشی بهرام بیضایی را تداعی می کند که یادآور یک دوران به ظاهر سپری شده است اما این دوران گویا مرزی برای تمام شدن و بازگشت به آرامش خردمندانه و شرایطی انسانی و بی دغدغه ندارد.

اخلاق؛ محصول شرایط اجتماعی است و شرایط هر چه غیر انسانی تر بشود ارزش های اخلاقی و انسانی متزلزلتر می شود...

انتخاب عنوان هوشمندانه ی نمایش«نگاهمان می کنند»به تماشاگر کمک می کند تا در رَصد مناسبات اجتماعی و کشف اعماق جامعه در دهه های پشت سر، به شناخت بیشتری برسد و فراموش نکند که از چه دالان های هولناکی گذشته و خواهد گذشت!

دالان اول یا اپیزود اول: ترس و تهدید

دالان دوم یا اپیزود دوم: فروپاشی و تخریب ارزش ها

و سرانجام اپیزود سوم: جدایی و تقابل

در هر سه اپیزود که با بازی های دو نفره طراحی شده، ما با بازی های خوب، یکدست و روان مواجهیم و به حدی خوب که نمی توان خوب و خوب تر را از هم تمیز داد.

هر شش بازیگر نازنین فراهانی، کاظم سیاحی، شیدا خلیق، فرشته صدرعرفایی، مسعود کرامتی وسام قریبیان در نقش های خود به درستی ظاهر شدند.

کنش واکنش های درست و باورپذیر، هماهنگی کلام با زبان بدن، ایست های خوب سکوت های به موقع، میزانسن های خلاق که همگی نشان از وجود استعدادهای خوب برای اداره ی صحنه و خلق لحظه های درخشان و ریتمی در خور متن دارد.

در پایان متذکر می شوم که ایجاد و ساخت سالن نمایش در عمارت تاریخی مسعودیه یادگاری ست شایسته و ماندگار.

اجرای نمایش های خوب در این سالن فرصت و بهانه ای است تا معماری ایران در پیوند با تئاتر ایرانی تماشاگر با ذوق ایرانی را به جلوه های بصری خود جذب کند تا دقایقی حتی اندک مرهمی باشد بر زخم های پدید آمده بر هویت ایرانی مان

محمدرضا اصلی به مهر گفت:
بازیگران «نگاهمان می‌کنند» در استقبال مردمی از اثر تاثیر دارند
کارگردان نمایش «نگاهمان می کنند» با اشاره به اینکه حضور بازیگران مطرح در استقبال از اجرای این اثر نمایشی موثر بوده است، یادآور شد تماشاخانه های خصوصی نیاز به حمایت دارند.

محمدرضا اصلی کارگردان نمایش «نگاهمان می‌کنند» درباره اجرای این اثر نمایشی که این روزها در تماشاخانه مسعودیه روی صحنه است به خبرنگار مهر گفت: اجرای نمایش «نگاهمان می کنند» تا ۳ تیرماه تمدید شده است و این تمدید دیگر تکرار نخواهد شد. این نمایش نوشته نغمه ثمینی بوده و پیش از این دی ماه سال گذشته در سالن استاد ناظرزاده کرمانی تماشاخانه ایرانشهر به صحنه رفته بود. خوشبختانه با وجودی که در ماه رمضان قرار داریم اما استقبال از نمایش ... دیدن ادامه ›› خوب بوده است.

وی درباره تغییراتی که این اجرا نسبت به اجرای سال گذشته داشته است، بیان کرد: در اجرای قبلی نمایش در سالن ناظرزاده کرمانی که سالنی قاب عکسی است به صحنه رفته بود اما تماشاخانه مسعودیه سالنی بلک باکس دارد که با توجه به این تفاوت، تغییراتی در اجرا و میزانس ها به وجود آمده است. در حال حاضر نمایش به شکل سه سویه اجرا می شود اما تغییری در متن و دیالوگ ها به وجود نیامده است.
اصلی درباره اجرا در یک تماشاخانه خصوصی تصریح کرد: خوشبختانه میلاد نیک آبادی مدیر تماشاخانه مسعودیه گروه بسیار خوبی گرد هم آورده است که در حد توان و امکاناتشان از گروه هایی که در این سالن اجرا می روند حمایت می کنند. تماشاخانه مسعودیه سالن خوبی است اما توقع می رود که از تماشاخانه های خصوصی حمایت شود چون متاسفانه در حال حاضر هنوز بنیاد فعالیت تماشاخانه های خصوصی و میزان حمایتی که دولت باید از این سالن ها بکند، نهادینه نشده است. در حال حاضر تضمینی برای فعالیت این تماشاخانه ها وجود ندارد پس باید کمک کرد تا تماشاخانه های خصوصی استاندارد و تجهیز شوند.

این کارگردان تئاتر درباره حضور چهره های سینمایی و تاثیری که در جذب مخاطب داشته اند، گفت: برخی از بازیگران نمایش همچون کاظم سیاحی و شیدا خلیق بیشتر بازیگران تئاتر هستند اما در سینما و تلویزیون هم فعالیت دارند. در واقع تمام بازیگران نمایش تجربه حضور در تئاتر را دارند و اینطور نیست که همه آنها تنها چهره های سینمایی باشند. خودِ من، فرشته صدرعرفایی و مسعود کرامتی را از بازی های تئاتری شان شناختم چون ریشه این هنرمندان از تئاتر است بقیه بازیگران نیز قبلا در تئاتر بازی داشته اند اما ممکن است تجربیاتشان نسبت به بقیه کمتر باشد.

وی در پایان صحبت هایش متذکر شد: اما حضور این بازیگران تاثیر مثبتی در استقبال از این نمایش داشته است که جای خوشحالی دارد. نمی توان حضور بازیگران در استقبال از یک نمایش را نادیده گرفت چون در شرایطی که تئاتر هیچ حامی ندارد و کوچکترین تبلیغی نیز برایش نمی شود اینکه یک نمایش مورد استقبال قرار گرفته است جای خوشحالی دارد.

نمایش «نگاهمان می کنند» مضمونی اجتماعی دارد و به معضلات فرهنگی، شک و تردید، خیانت و لو رفتن فضای خصوصی افراد در روزگار معاصر می ­پردازد. این نمایش درباره یک نوع احساس عدم امنیت انسان معاصر از زیر نگاه دیگران بودن است به این معنی که زندگی خصوصی به تدریج معنای خود را از دست می­ دهد.

بازیگران این نمایش که تا ۳ تیرماه ساعت ۲۱ در تماشاخانه مسعودیه روی صحنه است به ترتیب ورود به صحنه نازنین فراهانی، کاظم سیاحی، شیدا خلیق، فرشته صدرعرفایی، مسعود کرامتی و سام قریبیان هستند. عکس های خبر از گلشن قربانیان و رضا جاویدی است.

خلاصه ای از نظرات منتقدین بر نمایش" نگاهمان می کنند"

جواد طوسی:
دو زوج قسمت‌های اول و دوم نمایشنامه نمایندگان طبقه متوسط سردرگم و پریشان احوال هستند که قبلا نشانه‌ها و پنهان‌کاری‌های‌شان را در سه‌گانه اصغر فرهادی شاهد بودیم. نغمه ثمینی و محمدرضا اصلی در مقام نمایشنامه‌نویس و کارگردان بدون ملاحظه و با نگاهی واقع‌بینانه از این طبقه خالی از فضایل اخلاقی پرده‌برداری می‌کنند و موقعیت معاصر بغرنج‌شان را به نمایش می‌گذارند.

دکتر حمیدرضا صدر :
با هر بار کنار رفتن پرده ها با حقیقت اصلی تر زندگی روبرو می شویم: دروغ، دورویی، پنهانکاری، خیانت. ما این جا فقط تماشاگر نیستیم و طی نمایش ... دیدن ادامه ›› بدل به شخصیتی می شویم که کنجکاوانه – و احتمالا آمیخته به لذت - زندگی دیگران را زیر ذره بین می بریم.

حسین پاکدل:
نمایش در سه اپیزود ظاهراً جدا ولی تنیده در هم موقعیتی ساده ولی هول آور را به نمایش می‌گذارد تا فرصت باقی است بروید ببینید. به دیدن خود بروید. به دیدن خود در این اطاق عمل فراهم شده بر صحنه برویم. تا خود را در بازتاب منشوری از خرد، برای جراحی دمل متورم سرپوش گذاشتن بر عیوب عیان ببینیم. به دیدن این اثر برویم تا آغازی باشد بر خوددرمانی!


احمدرضا حجارزاده:
یک‌دستی و هماهنگی موجود میان بازیگران، نمایشی استاندارد و در خاطرماندنی رقم زده که بعید است به این زودی‌ها و به سادگی از ذهن کسی پاک بشود. «نگاه‌مان می‌کنند» حرف و دغدغه اغلب مردمان امروز کشور ما و حتی جهان است؛ نمایشی که با زبانی ساده و طنازانه می‌گوید اگر امروز اندکی احساس ناامنی می‌کنیم، تنها به خاطر استفاده نابجا از برخی دست‌ساخته‌های خودمان است

مهرداد نصرتی:
"نگاهمان می کنند"یک ملودرام ناب اجتماعی است.در این نمایش، هر یک از بازیگران در ترسیم نقشی را که بر‌عهده داشته‌اند، موفق عمل کرده‌ و بخوبی از عهده نقش‌هایشان برآمده‌ و توانسته‌اند به دور از کلیشه، توانایی‌های خود را به نمایش بگذارند.نگاهمان می‌کنند نمایشی دیدنی است. نمایشی که حرف‌های زیادی برای آدم‌هایی که نگاهش می‌کنند دارد

حمیده صمدی:
من مانده ام با اینهمه پیشرفت تکنولوژی شرافت آدمی چرا پسرفت میکند...به محمدرضا اصلی به عنوان اولین کارگردانیش به دلیل پرداختن به یک معضل مهم اجتماعی و دغدغه روز انسان معاصر ... تبریک میگویم به خاطر کارگردانی بی ادعایش به خاطر صداقتش و اینکه یک سوژه اجتماعی به روز را با احترام به مخاطب به روی صحنه برده است و تبریک به خاطر هدایت درست بازیگرانش

جمیله دارالشفایی:
نمایش «نگاهمان می‌کنند» ادعایی است که کارگردان جوان و تازه‌کار آن، محمدرضا اصلی دارد؛ احترام واژه به واژه به متن. بعید است از دیدن «نگاهمان می‌کنند» پشیمان شوید. نمایشی متفاوت با آنچه در سالن‌های دیگر شهر اجرا می‌شود. متن با همه عناصرش کاملا ایرانی است و در اجرا هم اثری از کپی‌برداری یا فرم‌گرایی افراطی مد روز این روزها نیست.

محمدرضا اصلی در گفتگو با ایسنا: برای اجرای نمایش «نگاهمان می‌کنند» بنا به دلایل متعدد و از جمله همزمانی با ماه مبارک رمضان ساعت 21 را برای کار درنظر گرفتیم که نسبت به آن رضایت دارم و تماشاگران زیادی هم نمایش را دیده‌اند.
ضمن اینکه عمارت مسعودیه به خودی خود مکان جذابی است، در حالی که افراد زیادی اصلا آن را نمی‌شناسند. این بنای فرهنگی ویژگی‌های زیادی دارد وبرای جذب مخاطب زحمت زیادی کشیدیم که البته به نتیجه هم رسید چون در شب‌هایی که تماشاگر کمتری داشتیم فقط دو یا سه ردیف از سالن خالی بود.

اصلی یادآور شد:‌ در نمایش «نگاهمان می‌کنند» سوپر استار نداریم که بخواهد مخاطب جذب کند بلکه یکسری بازیگر حرفه‌ای، توانمند و با شخصیت بالا داریم که در قالب این کار بسیار خوب جواب داده‌اند. البته برای به نتیجه رسیدن این نمایش زمان بسیار زیادی صرف کردم و این طور نبود که خیلی زود کاری را برای اجرا آماده کرده باشم،‌ چون من هم بدم نمی‌آید سالی یک نمایش به صحنه ببرم اما ترجیح می‌دهم نمایش‌ام حرفی بزند که مخاطب هم با آن ارتباط برقرار کند، به همین دلیل الان از آنچه اجرا کرده‌ام با توجه به حس رضایتی که از مخاطبان گرفته‌ام ... دیدن ادامه ›› خوشحالم.



اصلی در پایان اضافه کرد: من برای اجرای نمایش‌ام در تماشاخانه ایرانشهر خسارت سنگینی دیدم که بعید می‌دانم قابل جبران باشد، چون 90 میلیون تومان هزینه کار شد در حالی که فقط 37 میلیون تومان برای حدود 20 شب اجرا حاصل شد و پنج میلیون آن را هم به مجموعه ایرانشهر دادیم. این شرایط را هم باید درنظر داشت که به هر حال همکاران من حتی اگر رفاقتی هم آمده باشند بالاخره باید دستمزدی دریافت کنند. البته خدارا شکر فعلا در مسعودیه شرایط بهتر است و هزینه‌هایی که در اینجا صرف کرده‌ایم جبران می‌شوند.

یک ملودرام ناب اجتماعی

روزنامه جام جم- نمایش «نگاهمان می‌کنند»، نوشته نغمه ثمینی، به کارگردانی محمدرضا اصلی چند روزی است در تماشاخانه مسعودیه (عمارت مسعودیه) روی صحنه رفته است. نگاهمان می‌کنند یک ملودرام اجتماعی است.

این نمایش، احساس عدم امنیت انسان معاصر از در معرض نگاه دیگران بودن را به نمایش می‌گذارد و شک و تردید، خیانت و واکاوی فضای خصوصی افراد در روزگار معاصر را به عنوان آسیب‌هایی که این روزها با آن مواجه هستیم، پیش چشم مخاطب زنده می‌کند. نگاهمان می‌کنند در سه اپیزود‌ در چند واحد آپارتمان از مجتمعی مسکونی روایت می‌شود. در حقیقت هر اپیزود این نمایش، روایتگر بخشی از داستان کلی نمایش است. در این سه اپیزود، ما به سراغ سه واحد آپارتمانی مجزا می‌رویم تا شاهد داستانی واحد باشیم. داستانی که عناصرش کاملا ایرانی است و به چشم همه ما آشنا می‌آیند.

نغمه ثمینی، نویسنده این نمایش، مثل همیشه در روایت این داستان، ترسیم موقعیت‌ها و پرداختن به جزئیات و دغدغه‌های روز انسان‌ها موفق عمل کرده ... دیدن ادامه ›› ‌ و داستان‌ها و طراحی زوج‌ها‌ بخوبی و باورپذیر صورت گرفته است.

در نمایش نگاهمان می‌کنند شش بازیگر هنرنمایی می‌کنند؛ نازنین فراهانی و کاظم سیاحی در اپیزود اول حضور دارند. شیدا خلیق و فرشته صدرعرفایی بازیگران اپیزود دوم نمایش هستند و مسعود کرامتی و سام قریبیان نیز در اپیزود سوم به ایفای نقش می‌پردازند و در انتهای نمایش، هر شش بازیگر گرد هم می‌آیند تا معلوم شود هر‌یک با دیگری چه نسبتی دارد و گره‌افکنی طول نمایش‌ در این صحنه باز می‌شود. در این نمایش، هر یک از بازیگران در ترسیم نقشی را که بر‌عهده داشته‌اند، موفق عمل کرده‌ و بخوبی از عهده نقش‌هایشان برآمده‌ و توانسته‌اند به دور از کلیشه، توانایی‌های خود را به نمایش بگذارند.

محمدرضا اصلی در اولین تجربه‌اش در مقام کارگردان، نشان داده ‌‌حرف‌های زیادی در این عرصه دارد. او که پیش از این در مقام دستیار کارگردان با هنرمندان شناخته شده‌ای نظیر داود رشیدی، فرهاد آئیش، حسین پاکدل، حسن معجونی، داریوش فرهنگ، وحید رهبانی و محمد عاقبتی سابقه همکاری داشته است، بدون هیچ تکلفی و به دور از کپی‌برداری یا فرمگرایی افراطی مد روز، برای اجرای نمایشش صحنه‌ای قاب عکسی را انتخاب کرده است و وفادارانه متن را روایت می‌کند. استفاده درست از پرده‌های نازک در طراحی صحنه، به عنوان نمادی پنهان‌کننده که پوشاننده نیست در القای هدف نمایش، انتخابی هوشمندانه است. پرده‌ای که در اپیزودهای مختلف نمایش‌ بر آن فیلمی نقش می‌بندد که در هدایت ذهن مخاطب به کلیت داستان و ارتباط شخصیت‌ها به هم نقشی ویژه بازی می‌کند.

نگاهمان می‌کنند نمایشی دیدنی است. نمایشی که حرف‌های زیادی برای آدم‌هایی که نگاهش می‌کنند دارد. این نمایش قرار است تا 15 خرداد هر شب ساعت 21 در عمارت مسعودیه ‌روی صحنه برود.

شیدا خلیق: نوگرایی نمایش «نگاهمان می‌کنند» برایم جذاب است


شیدا خلیق بازیگر تئاتر و سینما درباره حضورش در نمایش «نگاهمان می‌کنند» به کارگردانی محمدرضا اصلی به گفت: در این نمایش با بازیگران خوبی مثل مسعود کرامتی و فرشته صدرعرفایی همکاری می‌کنم. این نمایش که نوشته خانم نغمه ثمینی است درباره روابط آدم‌های دو آپارتمان مشرف به هم است. من در اپیزود دوم این نمایش بازی می‌کنم.

خلیق گفت: این نمایش طراحی عجیب و غریبی دارد که فکر می‌کنم تا مدت‌ها چیزی شبیه به آن را تجربه نکنم.

شیدا خلیق در همین رابطه گفت: «نگاهمان می‌کنند»برایم جذاب است. مانیا، کاراکتر پیچیده‌ای است که گمان می‌کنم رسیدن به اجرای آن کار سختی ... دیدن ادامه ›› است.

وی در پایان افزود:امیدوارم نمایش «نگاهمان می‌کنند» برای مخاطب لذت‌بخش باشد. این نمایش اولین تجربه کارگردانش است و نوگرایی در آن وجود دارد. در این نمایش همه اعضای گروه با دغدغه خلق یک اتفاق نو کنار هم جمع شده‌اند که از این جهت برای من خیلی جذاب است.

یادداشتی بر نمایش " نگاهمان می کنند"

حمیده صمدی- محمدرضا اصلی را پیش تر به عنوان دستیارکارگردان میشناختم در نمایش های "خانواده تت" به کارگردانی "فرهاد آییش"...."منهای دو" و "اشمیت" به کارگردانی"داود رشیدی" "گالیله" به کارگردانی "داریوش فرهنگ" و..... این بار محمدرضا اصلی خود در مقام کارگردان نوشته ای از نغمه ثمینی را به روی صحنه می برد... نمایشنامه ای با مضمون اجتماعی ... معضلی را به تصویر میکشد که زندگی انسان معاصر را تحت الشعاع قرار داده و یکی از دغدغه های اوست انسانی که با ورود تکنولوژی های جدید ( گوشی‌های هوشمند، اینترنت ، فضاهای مجازی و ...) به جای زندگی آسوده تر، امنیت خود را از دست داده و ترس و اضطرات و استرس همه وجودش را فرا گرفته... دیگر چیزی به اسم حریم خصوصی برایش معنایی ندارد... به هر سو میرود چشمانی بیگانه را همراه دارد ...چشمها و گوشهایی در همه حال نظاره گرش هستند... نمایش سه اپیزود دارد که در هر اپیزود شاهد هستیم که چگونه حریم خصوصی افراد مورد تعرض قرار میگیرد و اعصاب و روح و روانشان را نشانه میرود ...در اپیزود اول زن را بیمار، شکاک، بدبین و دارای مشکلات روانی می پنداریم دائما پرده های خانه را میکشد تا احساس امنیت کند خانه را میگردد به دنبال دوربینی است که در خانه کار گذاشته شده باشد و حتی میترسد در بدن همسرش طی عمل جراحی دوربینی گذاشته باشند ( مرد به دلیل ساخت فیلمی مستند مدتی تحت بازجویی و تعقیب و.... بوده) مرد گمان میکند ترس و نگرانی تمام شده است که بعد با دریافت سی دی از پست که حاوی مسائل خصوصی زندگیشان است و مرد فقط آنرا در گوشی خود داشته تمام امنیت خود را از دست رفته میبیند و..... در اپیزود دوم خانم بازیگری برای اطمینان از همسرش با دوربینی در دست به زور وارد خانه ای میشود که فقط دختر خانواده در خانه است منزل روبرویی را با دوربین نگاه میکند در نظر میگیرد ... ... دیدن ادامه ›› او نیز به خود اجازه میدهد به حریم خصوصی دیگران تعرض کند تا شاید امنیت خود را بیابد شاید به آرامش برسد و به همسرش اعتماد کند...در این اپیزود بازیهای باورپذیر و یکدستی را از شیدا خلیق و فرشته صدرعرفایی شاهد هستیم...اپیزود سوم هم مردی که گذران زندگی اش از طریق تهیه فیلم و و سی دی و عکس از خصوصی ترین مسائل افراد و فروش آنهاست و .... در هر اپیزود صدای آمبولانسی هم شنیده میشود صدای آژیر مانندی که شاید یادآور حرمتها و حریمهایی است که جریحه دار شده اند باید درمان و مداوا شوند و به احیا نیاز دارند...البته این موضوعی است که باید آسیب شناسی گردد و این نمایش تلنگری است که شاید لحظه ای بیاندیشیم که هر یک از ما چقدر به حریم خصوصی دیگران احترام می گذاریم و چقدر نگاههایمان... چشمهایمان... گوشهایمان، حرمت نگه میدارند...معضلی که این روزها گریبانگیر انسان معاصر است و چه بسا زندگیهایی که با استراق سمعها به نابودی کشیده شدند... روح ها و روانهایی که به بازی گرفته شدند ....و من مانده ام با اینهمه پیشرفت تکنولوژی شرافت آدمی چرا پسرفت میکند...به محمدرضا اصلی به عنوان اولین کارگردانیش به دلیل پرداختن به یک معضل مهم اجتماعی و دغدغه روز انسان معاصر ... تبریک میگویم به خاطر کارگردانی بی ادعایش به خاطر صداقتش و اینکه یک سوژه اجتماعی به روز را با احترام به مخاطب به روی صحنه برده است و تبریک به خاطر هدایت درست بازیگرانش ....به امید موفقیت های روز افزونش....

حمیده صمدی