حتما می بینم

سلام نمی دانم نویسننده و کارگردان نمایش 13 یا سی زده تمام نقدها و تعریف ها را میخوانند و جواب نمی دهند و یا اصلا نمیخوانند که جواب بدهند و شاید تماشا گر را قابل نمی دانند که جواب بدهند. صرفنظر از بازی بازیگران که البته نه در خد قابل تحسین اما در حد قابل قبولی از عهده اجرا برآمدند این اجرا با ترفند خاموش کردن صحنه نمایش هم نه ترسناک شد و نه چیزی به خشونتش افزوده شد و تنها حسنش این بود که مرا از ترس افتادن به روی تماشاگران دیگر تا اخر نمایش روی صندلی نگهم داشت هرچند چند بار به عوان اعتراض چراغ قوه موبایلم را روشن کردم و در آخر هم کارگردان با ترفندی الحق یگانه جیم فنگ شد تا مبادامورد اعتراضی قرارگیرد چرا که می دانم و میداند روشن کردن چراغ قوه فقط میتوانست نشانه اعتراض باشد. عزیز من چهل سال است که جوانان مملکت من (توضیح لازم است که من در آستانه هفتاد سالگی هستم و از سنگلج به اینجا آمدم) با اعصابی به هم ریخته زندگی می کنند آیا انصاف است که هنرمندان هم چنگ خود را برتارهای عصبی آنها بکشند؟ بله چهل سال است که درین مملکت خشونت و خشم و کینه و گریه یادمان دادند اما هنرمند وظیفه اش فقط نشان دادن واقعیت نیست چرا که واقعیت درچامع هست و حتی کسانی که کتاب نخوانده به سینما نمیروند چه رسد به تاتر هم این واقعیات را می بینند .هنرمند باید هنرش این باشد که علاوه بر نشان دادن درد راه چاره نشان دهد وگرنه کم سواد ترین آدمهای این مملکت هم همه روزه این دردها را درکوچه وخیابان با زبان و چشم و ابرو به یکدیگر گوشزد می کنند. تنها ترفند زیرکانه کارگردان معرفی بازیگران به زبان خودشان بود که بوی تبلیغات میداد که البته با تعداد تماشاگری که امشب دیدم چندان تبلیغی هم نشد

اول سلام و اما بعد تبریک به کیاوش زارع طلب و محمد رییسی و هزاران مرحبا به میر غفاری و پناهی به چند دلیل ۱ انتخاب متنی ایرانی از بزرگ مرد ادب پارسی حکیم سخن در زبان آفرین و دیگر آنکه بغض هزاران ساله ایران فروخفته را فریاد زدید. با چند اما و اگر . ضرب آهنگ ابتدای کار بسیار بجا و مرتبط بود و ایکاش در طول اجرا ادامه میافت و نقش بانوان نمایش (باتوجه به نقش تهمینه) پررنگتر میشد و پرده آخر نمایش درماندگی زن ایرانی خیلی پررنگ شده بود که می توان به حساب خان هشتم رستم گذاشت که ضربه آخر را از شغاد این نابرادندر خورد و ایکاش پایان بندی با یکی از سروده ها راجع به ایران وقوی تر از آن بود که شنیدم مثل ایران اثر زنده یاد محمد نوری یا ای ایران ای مرز پرگهر زنده یادان حسین گل گلاب و روح الله خالقی . با همه ی این اوصاف چیزی از ارزشهای آنچه دیدم نمی کاهد و صد البته که به تمامی دوستان و اقوام تبلیغ خواهم کرد که ببینند و در آخر باید از تمام بازیگران بخصوص تهمینه های عزیز این نمایش تشکرفراوان نمود

با شنیدن مصاحبه ی تیوال با سرکار خانم تاجیک فکر کردم باید این تاتر را دید تا دنیای زنان را از دید یک زن شناخت چرا که تقریبا هرکاری که بانوان را به قضاوت می نشیندمردانه است و دراین مورد بخصوص (سقط جنین ) نگاه مردانه حداقل در جامعه ی مردسالار مابسیار یک سویه نگریسته شده . اگر نگویم یک سویه قضاوت شده
امیدوارم تجربه خوبی برایم باشد