نمایش مرگ هوتن از لحاظ فرم اجرا و نوع نمایش نامه کار خلاقانه ای بود و تا حدودی من رو یاد تیاترهای خیابانی می انداخت.
طریقه اجرای کار خیلی ساده و رو هستش برخلاف نمایش نامه و شخصیت ها که چند لایه هستند و با پیچیدگی های ظریف و خاص.
نمایش نامه لایه های مختلفی داشت : لایه ظاهری کار که به تمرین تیاتر می پرداخت و مرگ هوتن اما در لایه های دیگه شخصیت ها در هم تنیده می شدند و اتفاق اصلی که مرگ هوتن بود با احساس گناه و عذاب وجدان بقیه شخصیت های نمایش رو تحت تاثیر قرار میداد و انواع و اقسام استعاره ها و ارجاعات دیگر از قبیل ارجاع به فیلم مرگ یزدگرد استاد بیضایی و...
از لحاظ لایه های مختلف نمایس نامه این نمایش یجورایی من رو یاد فیلم زیبای کریستوفر نولان یعنی Inception می انداخت.
اگر یک مقدار نوع روایت نمایشنامه رو تر و ساده تر بود مخاطبان بیشتری رو جذب خودش می کرد.
نکته دیگه اینکه چقدر پوستر اصلی نمایش خوب و زیباست و کاملا بیانگر مفهوم غایی نمایشه
بازی ها همه خوب بودند اما اجرای هوتن شکیبا چشمگیرتر بود .
نقطه ضعف نمایش زمانی بود که دو زوج بارها وارد نمایش شدند و بنظر من سطح کار رو پایین آوردن.
امیدوارم اینگونه کارهای خلاقانه در تیاتر ما بیشتر بشن.