یکی از بی هدف ترین و پوچ ترین نئانرهای که در عمرم دیدم، نویسنده و کارگردان اینقدر از شوخی های که نوشته بوده دوق زده شده که ده ها بار، تاکید میکنم بعضا بیش از 20 بار از یک شوخی که شاید فقط یک دفعه خنده ار بود، استفاده کرد. به نظرم شاید در نظر داشته تا عمدی تماشگر رو به اشمئزاز برسونه. نمایش بی هدفی و بی محتوا بودن خودش رو پشت یه اجرای شلوغ و پر سرو صدا که هدفی به جز منکوب کردن تماشاگر نداشته، پنهان کرده بود. صدابرداری افتضاح که باعث شده بود که تعدادی از گفتگوها به گوش تماشگر نرسه که البته فکر نکنم با توجه به بقیه دیالوگ ها چیزی زیادی رو از دست داده باشیم. انتخاب موسیقی بسیار سردستی و کافی شاپی بود. ترانه و آهنگهای که بارها در نمایشهای دیگه استفاده شده و آدم فکر میکنه که احتمالا یه آرشیو وجود داره که همه میرن و به صورت تصادفی یه چیزی از اونجا کپی و پیست میکنند. جای هتل کالیفرنیا و لئونارد کوهن خالی بود فقط. نمایش چیزی بیش از 45 دقیقه کشش لازم رو نداشت و همه چی در دام تکرار، تکرار و تکرار افتاده بود. هیچ وقت فکر نمی کردم که از دیدن یه نمایش اینقدر حالم بد بشه که به لطف "همایون غنی زاده" اینم تو این مملکت ممکن شد.