نمایش «حادثه در ویشی» که این روز‌ها در ایرانشهر روی صحنه می‌رود، از نمایشنامه‌ای سیاسی بهره می‌جوید که با نشانه رفتنِ هولوکاست به عنوان بستر نمایش برای نکوهش کشتار خشونت و جنگ از آن استفاده می‌کند؛ بستری که از بیخ توسط مسلمانان و دولت‌های مسلمان رد می‌شود از جمله کشور خودمان رد می‌شود و همین ممکن است باعث گسست رابطه‌ی بین تماشاگر و نمایش شود چرا که یک ایرانی معاصر نظر روشنی و موضعی مشخص در قبال هولوکاست ندارد ولی خوشبختانه اینجاست که بازی‌های به شدت حرفه‌ای و با انرژی بازیگران به کمک نمایش می‌آید و نه تنها گلیم آن را از آب بیرون می‌کشد بلکه نمایش را به یکی از بهترین نمایش‌های حال حاضر در حال اجرا تبدیل میکند. صد البته که نمایشی دیالوگ محور به بازی مسلط بازیگرانی با بیانی قوی نیاز دارد که به حق، بازیگران به غایت سنگ تمام گذاشته اند و چنان بیان قوی‌ و شیرینی روی صحنه شنیده می شود که می‌توان چشم‌ها را بست و به دیالوگ‌ها گوش کرد.
اگر می‌خواهید از نمایشی به دور از نوآوری‌های زورکی وارداتی تئاتر این روزهای کشور لذت ببرید و دقایقی خود را در «قدرت کلمات» و «نمایش» گم کنید، حادثه در ویشی را پیشنهاد می‌کنم.